Οι σφυγμοί του Γαλαξία τρελαίνουν τ’άστρα.
Μπορεί να βρεις κάποια απ’αυτά κάτω απ’το σεντόνι σου.
Ωσπου μια νύχτα για του ονείρου τα τάρταρα κατρακυλούν.
Μια νύχτα,που η ωορρηξία του ουρανού τα εκκολάπτει μέσα σου.
…….
Φταίει,που ξοίταξες ψηλά,ενώ σερνόσουν χάμω.
Ηταν που άπλωναν ρίζες τα φιλιά
στις αμυχές των άνυδρων χειλιών σου.
Τότε,που άλλαζες πλευρό και ερωμένο
για να δεις το όνειρο από άλλη οπτική.
Τη σχιζοφρένεια του σκηνοθέτη
που καταστρέφει το επίμαχο πλάνο.
Γιατί ερωτεύτηκε την έμπνευση.
Για κείνο το κόκκινο,στην άκρη των ματιών
που ασπαίρει μες στα χρώματα,τα δολοφονημένα σου.
……
Μια ζωή να παλεύεις με το περίβλημα
κι εκείνο το άτιμο να κρύβεται μέσα σου,να μην το δεις.
Ετσι θα εξημερώνεις τη φθορά
με εκρήξεις μετάλλων απ’τους λυγμούς των ματιών σου
Μια λυπημένη καλλονή στο φεγγαρόφως.
Τι πιο ευγενικό απ’την ανυπομονησία των ουρανών
να σε κάνουν να μελαγχολήσεις ?
Μόνο το ρούχο σου ν’αφήσεις στο περβάζι των ονείρων.
Σημάδι αναχώρησης
από το σώμα,που κατοίκησες χωρίς εσένα.
Τακης Φαβιος
Από την εκδοθείσα ποιητική συλλογη
ΧΡΕΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Τιμή μου Γιάννη...
ΑπάντησηΔιαγραφή