Στα άσπρα μου μαλλιά μετρώ τις λύπες της ζωής , και τις χαρές
στις ρυτίδες στο πρόσωπο μου που άφησαν τα χαμόγελα
αμέτρητες φορές , σαν με κοιτούσες στα μάτια και μου λεγες ,
πως είμαι όλος ο κόσμος σου ...
Ο χτύπος της καρδιάς σταμάτησε να χτυπάει δυνατά ,
δεν θυμίζει άλλες εποχές , χτυπάει αργά σαν να θέλει
να κάνει το ταξίδι μας μακρύτερο ...
Θα μ ' αγαπάς και τότε σε ρώτησα , κι άπλωσα τα δύο μου
χέρια να σε κλείσω σφιχτά στην αγκαλιά μου ,
σαν να φοβόμουν μην σε χάσω ...
Δύσκολο το ταξίδι στο χθες αν δεν είσαι κοντά μου , κλείνομαι
ολοένα στον εαυτό μου , και προσποιούμαι ότι είσαι εδώ ,
μα δεν ξέρω πια ποιον ξεγελάω , εμένα όμως όχι ...
Αρνούμαι το σήμερα , με πληγώνει , σιωπώ , μα αυτή η
σιωπή μου δεν λέει να ησυχάσει ...
Πώς έγιναν όλες ίδιες οι μέρες , ούτε μια υπόσχεση δεν
βγήκε αληθινή , μα ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα ,
πως εμείς δεν θα ήμαστε μαζί ...
Δεν με αγγίζουν πια οι κόλακες , που λένε πόσο όμορφη είσαι ,
δεν πιστεύω πια σε λόγια ανούσια , μα ξέρεις τι με πονάει
πιο πολύ , που έπαυσα να πιστεύω στους ανθρώπους ...
Η μουσική σταμάτησε στο ράδιο να παίζει , ο ήλιος πήρε και
την τελευταία του αχτίδα και χάθηκε πίσω απ ' το βουνό ,
πόσο ήσυχα έρχεται η νύχτα , κι εγώ στα δύο μου χέρια
σφιχτά σε κρατώ ακόμα , σαν να είσαι εδώ και σου ψιθυρίζω,
Elena Grammenou Mavroidi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου