Όλη τη μέρα δούλευε ,
στο κάμπο σε λιοπύρι ,
και κάθε λίγο σκούπιζε ,
τον ιδρώτα με Μαντήλι.....
Αυτό το Μαντήλι ...
ήτανε δώρο , σε γιορτή
που χόρευε μ Εκείνη.. που
τούχει κλέψει τη καρδιά....
ξανά δεν ματαείδε...
ο έρωτας του μυστικός....
ανείπωτη μια αγάπη......
μες τη ψυχή του φώλιασαν ,
πόνος , καυμός , μαράζι ..
Εκεί προς το απόβραδο ,
έγειρε κουρασμένος ,
κατάχαμα στο κιόσκι του ,
ο καυμένος .
Τα βλέφαρά χαμήλωσαν κι
ετσι αποκαμωμένος ,
βαρειά αποκοιμήθηκε.... κι
ο νούς του ονειρεύτηκε ,
κείνο το μοναστήρι , που
τοτε εκείνος χόρευε ,
μπροστά του ήταν Εκείνη !!!!
Εκείνη η αγέρωχη ,
η πρώτη του αγάπη .
κόσμος πολύς μαζεύτηκε ,
κι είχε χαρές, τραγούδια ,
κοπέλες σέρναν το χορό και
πρώτη πάλι Εκείνη ....
Εκείνη που δεν τόλμησε ποτέ
να ξεστομίσει ,
τον μυστικό του έρωτά ,
την αγάπη την ανείπωτη ,
πού στη καρδιά του μπήκε , σαν
καρβουνα την έχουνε ως τώρα
να φλογίζει ....
Θαρρεί γλυκά να του μιλεί ,
τα μάτια της να γνέφουν ,
τα κερασένια χείλη της ,
φιλάκια
να του στέλνουν....
Αγάπη μου..... ξεστόμισε...
και τ όνειρο ξεθώριασε....
Τώρα βλέπουν τα μάτια του ,
ψηλα το μοναστήρι ,
το φως του ήλιου, να γλυστρά,
στα κηπαρίσσια τα ψηλά και
μύρια χρώματα γεμίσαν
φανταιζί ,
μες το γλυκό ξημέρωμα ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου