Μου είχες προσφέρει ρόδο, μωρό μου, αμάραντο. Και μου πες
"κυρία για να ζεσταίνει την καρδούλα σου όταν κρυώνει"
Κι εγώ, άγγελε μου, το κανα κάδρο ολόφωτο στην άκρη της
ψυχής μου για να φιλτράρει ό,τι γκρίζο ορμάει μέσα.
Αλλά εσένα ποιος θα λιώσει το χιόνι που σκέπασε την
μορφή σου, ποιος θα φυτέψει ξανά, άνθη αέρινα που
κυοφορούν όνειρα στους κόλπους της ύπαρξης σου;
Ποιος θα χαϊδέψει την καρδιά σου όταν παράξενα ακροβατεί
στον φόβο; Μη σκιάζεσαι ψυχή μου.
Θα χαϊδεύω την καρδούλα σου με χαμόγελο.
Θ αγκαλιάζω τα μάτια σου με φλόγες αγάπης,
θα σκουπίζω την θλίψη σου με δροσερό μαντίλι ελπίδας
και θα σε κρατάω από το χέρι μέχρι να τελειώσει
το νυχτέρι της θλίψης.
Μέχρι να λάμψει το φως στον ουρανό της ζωής σου.
Αφιερωμένο σε δεκατρείς καρδούλες που κτυπάνε κάθε
μέρα μέσα στη νύχτα μου και την φωτίζουν.
(Στα δεκατρία παιδιά. της Στ τάξης δημοτικού σχολείου
εργατών). Μαζί θα το περάσουμε όλο αυτό παιδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου