Όσο καλλωπιζόμαστε
Τόσο αποκαλύπτετε η ασχήμια μας
Όσο ακριβοντυνόμαστε
Τόσο αποκαλύπτετε η φθήνια μας
Όσο μας φοράει η εξέλιξη
Τόσο απομακρυνόμαστε απ' το ήθος
Υποκριτικά χαμόγελα
Το ψέμα γιγαντώνετε
Συνωστιζόμαστε κι αποστάσεις ατέρμονες
Πόσο μας αρέσει η επιφάνεια
Κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα νερά
Πολύχρωμές κορδέλες,
φανφάρες σ' ένα δέντρο κούφιο
Απαστράπτουσες γραβάτες
Οι μεγάλες γλώσσες των
υποσχέσεων....
Αυτές , οι αλληγορικές τσάντες ,
που γυαλίζουν σάλιο υποκρισίας
Πόσους άνεργους, πόσους άστεγους χωράνε....
Ανθρώπινη πτηνοπαροδεία....
Πτηνά μαζεμένα γύρο απ' την τροφή
σε εγρήγορση και με την πρώτη δοκιμασία
ανοίγουμε φτερά πετώντας
στην ατομική μας οχύρωση.
Στα κυκλώπεια τύχη της ύλης
Που πάμε?
Άχρωμη διάβα
Χάσαμε την πυξίδα.
Χάσαμε τον προσανατολισμό μας
Ας στραφούμε στο φως...
Ας βγούμε απ' τα σκοτάδια ..
Υπάρχει ακόμα χρόνος .
Υπάρχει ελπίδα ν' αλλάξουμε μονοπάτι,
Ντίνα Μήλου (Επαναφορά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου