Να βουτάς την πένα,
στη φλέβα!
Βαθιά...
Μέχρι να σπάσει...
Μέχρι να νιώσεις,
την αλμύρα του αίματος,
στωϊκά να θωπεύει
τα φωνήεντα,
τσαμπιά σαν κρέμονται,
απ' της γλώσσας
το μακρύ "φουστάνι",
τα σύμφωνα να "τυραννάει"!
Κι ο στίχος,
να ρουφάει ψυχή!
Ήλιους ν' αφήνει,
κάθε λέξη στο χαρτί
κι ολόγιομα φεγγάρια!
Φωτιά που σιγοκαίει
την ανασφάλεια!
Πόνος και λύτρωση,
μια διαρκής ακροβασία
ανάμεσα στα Τάρταρα
και τα Ηλύσια πεδία!
Γίνε, "δολοφόνος" της βεβαιότητας,
εραστής της αιωνιότητας,
Τι κι αν δεν υπάρχει,
η "ιδανική πολιτεία"
τι κι αν δεν υπάρχουν,
σελίδες...κενές
στις διαθήκες του σύμπαντος,
ένα σου μένει!
Να γράφεις!
Βουτώντας την πένα στη φλέβα,
της ποίησης την ηθική,
Κατερίνα Πήττα
Υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή