Ο Ήλιος.... Κατερίνα Πήττα.

Απ' έξω μ' αλαβάστρινες

"πλαστικές"επιδερμίδες

κι από μέσα...κενοί!

Βολευτήκαμε!

Μασκαρευτήκαμε!

Αναλφάβητοι!

Οιμωγές, περιδινήσεις

και μια αλκή* που φθίνει..

Απόκρημνες νύχτες

Έκπτωτες αισθήσεις

Χειραψίες, φιλιά, αγκαλιές,

που ηττήθηκαν

Μέσα σε τόσες αιωνιότητες

αναπαύεται λησμονημένο,

το κάλλος κι η αρμονία του σύμπαντος...

Χούφτες, γεμάτες συλλαβές αγέννητες

Χαμένοι, ανά τας ρύμας και τας αγυιάς**,

γυρεύουμε "σκοτάδια",

να κρυφτούμε

μην και φανεί η γύμνια μας...

Μην και χαθεί κι εκείνη,

η "έξωθεν καλή μαρτυρία"!

Μην και μείνει "νηστικός"

κι ο ναρκισσισμός μας!

Κι όμως!

Ο ήλιος,

επιμένει ν' ανατέλλει!

Δεν μας σιχάθηκε...ακόμη!

Άρπαξε λοιπόν

τον ήλιο από την ούγια...

Τίποτα δεν χάθηκε ακόμη!

Κατερίνα Πήττα

*Αλκή: ευρωστία, δύναμη, ρώμη

**Ανά τας ρύμας και τας αγυιάς: στα σοκάκια και στους δρόμους