Το όνειρό μου από μικρός, ήταν να γίνω μοντέλο.
Το πρόβλημά μου όμως είναι, πως δεν θυμάμαι να απέκτησα
αυτό το όνειρο, ή πιο σωστά, δεν θυμάμαι τη χρονική του αρχή.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν όνειρα, θυμούνται να τα κάνουν όμως.
Υπάρχει κάτι στην σκέψη, στην καρδιά, στην αύρα τους έστω,
που φανερώνει την εσωτερική ύπαρξη ή προδιάθεση, αν θες.
Εγώ δεν θυμάμαι - πότε και γιατί - απέκτησα αυτό το όνειρο.
Αλλά γιατί το ονομάζω έτσι; Ήταν στ' αλήθεια όνειρο,
ή μήπως ήταν, αυταπάτη;
«Είσαι όμορφος και άσχημος, μαζί»
«Είναι τόσο ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά σου, οι γωνίες και τα
μάτια σου. Το σώμα βέβαια, θέλει δουλίτσα, αλλά αυτή η άγρια
και αγγελική ομορφιά και ασχήμια σου, είναι καθηλωτική.
Αυτή, θα σε κάνει να ξεχωρίσεις.»
«Είσαι όμορφος και άσχημος, μαζί»
«Όμορφος και άσχημος»
Είναι δυνατόν να μιλάς για το παιδί σου, έτσι;
Και ακόμη χειρότερα, είναι δυνατόν να επιτρέπεις σε άλλους
να μιλάνε για το παιδί σου έτσι και μάλιστα, μπροστά του;
Και το πιο άκαρδο, εσύ να συμφωνείς.
Να συμφωνείς, να γελάς και να καμαρώνεις.
Να καμαρώνεις για το παιδί σου, αυτό το όμορφο και το άσχημο,
μαζί. Και χάνεται το άρθρο «ο», ο αρσενικός ή ο ανθρώπινος
αν θέλεις χαρακτηρισμός μου και γίνομαι «το», το όμορφο και
το άσχημο. Το σώμα; Το πρόσωπο; Το ζώο; Το πράγμα;
Ήμουν δε θα ΄μουν δώδεκα χρονών όταν μπήκες μέσα στο
δωμάτιο μου με μια έκφραση χαράς - που ορκίζομαι - όμοιά της,
δεν είχα ξαναδεί. Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί αυτή την έκφραση
χαράς, δεν σου την έδωσαν τα μπουκέτα με λουλούδια,
που σου χάριζα στη γιορτή της μητέρας. Ποτέ δεν κατάλαβα,
γιατί αυτήν την έκφραση δεν σου την έδιναν οι ζωγραφιές μου
- ως παιδί - που σου έδειχναν το πόσο πολύ σε αγαπούσα.
Αυτή η σπιρτάδα, αυτή η χαρά, αυτή η αγάπη, ναι γυάλιζαν
τα μάτια σου τότε από αγάπη (ευχόμουν ως προς εμένα),
σε έκανε να μοιάζεις με λουλούδι ξωτικό στα μάτια μου,
όμως βαθιά μέσα μου, στην ψυχή μου, χαρακιές εξαπλώνονταν
και δεν μπορούσα τότε, να εξηγήσω το γιατί.
Θα έπρεπε να χαιρόμουν, όμως δεν μπορούσα να χαρώ,
κυρίως γιατί μέσα μου γνώριζα, πως τέτοια χαρά εγώ, ποτέ
δεν μπόρεσα να σου δώσω. Ίσως και ούτε, όταν γεννήθηκα.
Μου είπες με τα χρόνια, πως όταν έμεινες έγκυος σε εμένα,
δεν με ήθελες, στη πορεία όμως, με αγάπησες και θέλησες
να με κρατήσεις. Δεν θυμάμαι ποτέ αυτή την αγάπη,
την έχασα σκέφτομαι πολλές φορές, αλλά το περίεργο όλων,
είναι πως δεν θυμάμαι και να την είχα. Πολλές φόρες
κατηγορώ τον εαυτό μου, πως φταίω εγώ, πως δεν θυμάμαι,
ίσως μικρός να έκανα κάτι άσχημο, το όποιο το αγνοώ και για
αυτό ένιωθα πάντα πως δεν με αγαπούσες, όχι τουλάχιστον
όπως θα ήθελα, όχι όπως έβλεπα τις μαμάδες των
συμμαθητών μου, όχι με τον τρόπο που είχα και έχω
ανάγκη, αλλά μέσα μου, μια μικρή πληγή που ονομάζω
καρδιά, μου λέει πως θυμάμαι τα πάντα και επειδή τα θυμάμαι,
μπορώ να πω με βεβαιότητα, πως τίποτα από όλα όσα υπήρξα
στο παρελθόν, δεν σου έδωσαν χαρά, ενώ όσα έγινα, σου
έφεραν επιτέλους, την όποια ευτυχία, αγάπη και υπερηφάνεια,
αισθάνθηκες για εμένα. Νιώθω πως ακόμη τώρα, αγωνίζομαι,
για να σου αποδείξω ό,τι αξίζω και δεν ξέρω γιατί το κάνω
αυτό αλλά ακόμη κι αν ξέρω, φοβάμαι να το παραδεχτώ.
«Κοίτα χρήματα, κοίτα πόσα πολλά χρήματα έχουμε πλέον
χάρη σε ‘σένα, στην πρώτη σου φωτογράφηση.
Κάνεις τη μαμά ευτυχισμένη και υπερήφανη!
Οι φωτογράφοι και οι σχεδιαστές, είπαν τα καλύτερα λόγια για
εσένα, αγάπη μου! Ήσουν, παρόλο το νεαρό της ηλικίας σου,
ένας άψογος επαγγελματίας! Και μάντεψε, από το καλλιτεχνικό
πρακτορείο που σε έγραψα, μου είπαν πως έχεις μέσα σε ένα
μήνα, ακόμη τρεις προτάσεις για δουλειά, διαφημίσεις παιδικών
ρούχων για περιοδικά αλλά είμαι σίγουρη, πως σε λίγο καιρό,
θα σε ζητάνε και στη τηλεόραση. Θα γίνει αστέρι, θα γίνεις ο
καλύτερος των καλύτερων, σε λίγα χρόνια θα μεγαλώσεις,
θα έχεις ήδη αποκτήσει όνομα, φήμη, δόξα, λεφτά, θα ανοίξουν
διάπλατες οι πόρτες του εξωτερικού για εσένα και θα γίνεις
πάμπλουτος, θα έχεις όποια γυναίκα θέλεις και άλλη κάθε
βράδυ και δύο και τρεις μη σου πω, θα έχεις το ακριβότερο
αυτοκίνητο, το ακριβότερο σπίτι, θα έχεις και έναν πανάκριβο
σκύλο, θα έχεις και δικό σου τζετ σκι, θα έχεις τα πάντα και
φυσικά εμένα, τη μητέρα σου, τη σύμμαχό σου, πλάι σου σε όλα!
Γιε μου, είσαι θησαυρός! Είσαι υπέροχος! Θα γίνουμε πλούσιοι
χάρη σε εσένα! Θα αλλάξει η ζωή μας, όλη! Αυτή η παλιοζωή
θα αλλάξει, επιτέλους. Είμαι τόσο ευλογημένη που σε έχω.»
Και με έχωσες στην αγκαλιά σου όπως ποτέ άλλοτε! Και μου
έδειξες πόσο με αγαπάς, κάτι που ορκίζομαι, πως δεν μου είχες
δείξει στο παρελθόν. Και εκεί κατάλαβα τι θα πει μητρική στοργή
και χάδι και εκεί, εκείνη τη στιγμή, σε σιχάθηκα όσο τίποτε
άλλο στη ζωή μου! Δεν είχε άλλωστε νόημα να σου πω τι θέλω,
τι νιώθω, εσύ αποφάσιζες και εγώ, σαν μαριονέτα ακολουθούσα.
Κι ακολουθούσα, δυστυχισμένος για χρόνια, ακολουθούσα.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο σήμερα. Στο σήμερα, μανούλα.
Μόνο που τα πράγματα, δεν ήρθαν έτσι όπως τα θέλησες, εσύ.
Ούτε όπως τα θέλησα εγώ. Ήρθαν έτσι όπως ήρθαν, επειδή….
επειδή… η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα και μας γλεντάει μανούλα.
Για αυτό! Ήθελες χρήματα, πολλά χρήματα. Ήθελες ακριβά
ρούχα, παπούτσια, τσάντες, αρώματα, σπίτια, όλα, όλα όσα σου
έλειπαν, όσα δεν μπόρεσες ποτέ σου να αποκτήσεις, ορίστε, στα
έδωσα όλα μανούλα, στα πρόσφερα με τον πιο εύκολο –
για εσένα – τρόπο. Όλα δικά σου, μανούλα.
Να τα χαρείς, μανούλα! Όλα! Όλα δικά σου!
Με ρώτησες ποτέ σου, τι ήθελα; Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να
με ρώτησες τι θέλω, ούτε μια φορά στη ζωή μου, δεν με
ρώτησες. Προσπαθώ να θυμηθώ έστω μια φορά που με ρώτησες
τι φαγητό θέλω να μου φτιάξεις και δεν υπάρχει ούτε μία, ούτε
μία για δείγμα. Ήθελα να φάω πατάτες τηγανιτές σαν όλα τα
παιδιά μανούλα, και εσύ με τάιζες με χορταρικά και κοτόπουλο
που είχα σιχαθεί, μανούλα. Περίμενα να φύγεις από τη κουζίνα,
να πάω να βγάλω το φαγητό γιατί πολύ απλά, δεν το ήθελα
άλλο. Δεν με ρώτησες ούτε μια φορά τι μου αρέσει να κάνω τις
ελεύθερες ώρες μου, ναι εκείνες που δεν είχα αλλά από μόνος
μου, έβρισκα. Ξέρεις τι μου άρεσε, μανούλα; Να φτιάχνω
μηχανές. Αυτό μου άρεσε. Να λύνω τα μηχανάκια και να τα
φτιάχνω. Αυτό γουστάρω να κάνω, να ασχολούμαι με μια
δουλειά βρώμικη όπως έλεγες, για όσους έχουν συνεργεία
αυτοκίνητων και μοτοσικλετών. Πηγαίναμε για σέρβις το
αυτοκίνητο μας, το πανάκριβο και τους κοιτούσες με λύπη.
Σε θυμάμαι να τους σχολιάζεις και να γελάς και ήθελα να σε
χτυπήσω στο στόμα για να σταματήσεις. Όμως δεν το έκανα.
Προτίμησα να βάζω ουσίες στο δικό μου στόμα, για να
σταματήσω, την έξοδο των απωθημένων μου. Όμως μανούλα,
δεν τα κατάφερα. Όλα αυτά που ήθελα να γίνω και δεν έγινα
εξαιτίας σου, με τρώνε χρόνια μέσα μου. Και ξέρεις τι σημαίνει
αυτό; Ό,τι είμαι νεκρός γιατί μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα πια,
τίποτα από όσα ονειρεύτηκα εγώ για εμένα, γιατί το χειρότερο
από όσα μου έκανες, ήταν ό,τι μου στέρησες το δικαίωμα να
ονειρευτώ και αυτό, δεν μπορώ να στο συγχωρήσω.
Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι. Μου έκλεψες τον εαυτό
μου, τον χαρακτήρα μου, φρόντισες να γίνω αυτό που εσύ
ήθελες, ή αυτό που δεν μπόρεσες να γίνεις εσύ, και ξέχασα,
να γίνω όσα ονειρευόμουν – με τρόμο – εγώ. Γιατί δειλά και
με τρόμο, όταν έκλεινες το φως, μανούλα, κάτω από το σεντόνι,
έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν.
Ονειρευόμουν τη δική μου ζωή.
Σήμερα, σου έφερα ένα δώρο, μανούλα.
Μια φωτογραφία μανούλα, ερασιτεχνική, δεν πληρώθηκα
για να τη βγάλω, με φωτογράφισε ένας φίλος, που η
μητέρα του, δεν του είπε ποτέ τι να γίνει και τι να κάνει
στη ζωή του και πίστεψέ με, αυτός είναι πιο επιτυχημένος
και ευτυχισμένος και πλούσιος ψυχικά από εμένα, από
εσένα και από τόσους άλλους ανθρώπους, που δεν γνώρισαν
πότε τι θα πει ευτυχία και κατά συνέπεια, ελευθερία.
Γιατί εμείς δεν υπήρξαμε τίποτα στην πραγματικότητα,
εμείς υπήρξαμε και υπάρχουμε μέσα σε μια φανταστική
αίγλη του μυαλού και του συστήματος. Η ζωή ειναι εκεί έξω,
κι εμείς αμέτοχοι, την παρατηρούμε.
«Είσαι όμορφος και άσχημος, μαζί»
«Όμορφος και άσχημος»
Θυμάσαι μανούλα;
Θα κάνω κάτι αλλαγές εδώ, μανούλα:
«Ευτυχισμένος και δυστυχισμένος, μαζί»
«Ευτυχισμένος και δυστυχισμένος»
«Επιτυχημένος και αποτυχημένος, μαζί»
«Επιτυχημένος και αποτυχημένος»
Πάντα πρώτο το "καλό", για να μην δίνουμε βαρύτητα στα
όσα ακολουθήσουν, σωστά μανούλα;
Μα σε όλα μόνος, αυτό είμαι μανούλα, αυτό υπήρξα πλάι
σου, μόνος.Δεν σου χρωστάω και δεν μου χρωστάς.
Σε ξεπλήρωσα για το «λάθος» να με φέρεις στη ζωή,
για να σε βγάλω από την αφάνεια.
Καιρός να πούμε το αντίο, μανούλα.
Ναι, έφτασε αυτή η ώρα. Η ώρα της Γαλήνης.
Ο νεαρός άντρας έφυγε με ταχύ βηματισμό από το κρύο
δωμάτιο του νοσοκομείου. Μια μεσήλικη γυναίκα,
που έμοιαζε αρκετά ταλαιπωρημένη, εστίασε στην φωτογραφία
απέναντί της και τα μάτια της, γέμισαν με δάκρυα.
Προσπαθούσε απεγνωσμένα να τραβήξει την μάσκα οξυγόνου
και να ψελλίσει δυο λέξεις αλλά δεν τα κατάφερε.
Περισσότερα δάκρυα ξεχύθηκαν στα μάτια της,
όταν είδε τη πόρτα, να κλείνει…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη Μίνι Σκυτάλη #1
που διοργανώνει η αγαπημένη μας, marypertax στο μπλοκ
της"Γήινη Ματιά" Ειναι η πρώτη φορά που συμμετέχω και
νιώθω υπέροχα για αυτό.
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ένιωθα πως θα μου τύχει
αυτή η εικόνα, την οποία είχα χαρακτηρίσει στο μυαλό μου
ως την πιο δύσκολη μαζί με την φωτογραφία νούμερο 6.
Ήθελα πολύ να μου τύχει η 1 και η 2 αλλά καμία σημασία
δεν έχει, εξάλλου ήταν όλες πανέμορφες και γεμάτες έμπνευση,
φαίνεται άλλωστε και από τις υπέροχες ιστορίες - συμμετοχές
που "γεννιούνται".
Συγχαρητήρια σε όλους και ευχαριστούμε την marypertax
για την εκφραστική προτροπή της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου