Θα περιμένω...
Ν' ανταμωθούμε...
Διεύθυνση μονάχα θα σου δώσω
Λυπάμαι, που δεν έχω αριθμό
Είναι που κατοικώ
σε σύννεφο πλανόδιο!
Και ζω και τάζω έρωτες,
σ' αφίλητα φεγγάρια!
Και τρέχω σαν τα ξωτικά
και σαν τις ναϊάδες!
Στις λίμνες των αιθέρων,
καθρεφτίζω την αλήθεια μου,
πριν βυθιστεί,
στα ψέματα της πλάσης,
η ζωή μου!
Σ' ουρανοδρόμια περπατώ!
Τα βήματά μου,
τα "λιθοβολούν" αστέρια,
Πατημασιές ανάλαφρες!
Τριαντάφυλλα στα χέρια!
Εκεί να με γυρέψεις!
Που όλα λούζονται στο φως
και τρέμουν τα σκοτάδια!
Κι αντίς βροχή και παγωνιά,
τα μάτι' αγάπη στάζουν!
Πυγολαμπίδες οι ψυχές
φεγγοβολούν και λάμπουν!
Αναπαμό, δεν έχουν οι ζωές
στου κόσμου τα παλάτια!
Γι' αυτό και η "εστία" μου,
στο σύμπαν ταξιδεύει,
καβάλα σ' ένα όνειρο,
ιδιοκτησίας μου!
Σε καρτερώ στα άδυτα,
Κατερίνα Πήττα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου