Στο Ξέφωτο Τ' Ονοίρου... Νέλλη Κουμεντάκη.

Ιερή σιωπή αφέθηκα
στων άστρων τ' αγκάλιασμα,
σφάλισα τα μάτια κι άφησα το νου
να ρεμβάζει!
~~~~~
Κι άγγιξα το ξέφωτο τ' ονείρου
μου χάιδεψες τη σκέψη κι η νύχτα
χαμογέλασε!
~~~~~
Παγιδεύτηκα στου βυθού σου
τ' απρόβλεπτα, στο φιλί που ποθούσα,
παρασύρθηκα στο φεγγοβόλημα του φεγγαριού!
~~~~~
Στη μουσική των κυμάτων
με νανούρισες στη δίψα των χειλιών σου,
στης φαντασίας το χρώμα!
~~~~~
Στην έρημο της ψυχής μια στάλα
ευτυχίας, και χάθηκα στ' απέραντο γαλάζιο!
~~~~~
Άφησα να στάξει μια σταγόνα
από δάκρυ και βυθίστηκα στις σιωπες μου,
εκεί είμαι εγω, η αλήθεια μου και οι φθαρτές
στιγμές μας!
~~~~~
Περιπλανιέμαι στην ανάσα
της θάλασσας, κλείνω τα μάτια να γλυκάνω
το βλέμμα, να ξεδιψάσω θέλω στις θάλασσες
των ματιών σου!
~~~~~
Να χωρέσω για λίγο στη ψυχή σου,
να ταξιδέψω στις ανάσες σου, να συλλαβίζω
τ' όνομά σου γλυκέ μου καημέ!
~~~~~
Να ξελογιαστώ στα μεταξωτά σου
όνειρα κοιμήσου στην αγκαλιά μου κ' άκου
το κελάηδημα των πουλιών!
~~~~~
Ολόγιομο είναι το φεγγάρι για μας
και η άνοιξη δες πως μας χαμογελά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου