Στο μοναστήρι σου
τι ώρα χτυπάνε οι καμπάνες ;
να με ξυπνήσεις ,
θέλω να δω το φεγγάρι απάτητο,
να ψάλλω με χορωδίες αστεριών
να πλημμυρήσουν το σύμπαν.
Περνά η ηχώ της ζωής μας
και διαχέεται στο γρανιτένιο χιόνι,
σκόνη οργής σε πλάγιο τέταρτο.
Όλα καθρεφτίζονται
και συνομιλούν το ένα με το άλλο,
εκεί που ο ήλιος από πείσμα
ποτέ δεν δύει,
φωτίζοντας την αθανασία.
Όταν θα ημερέψει ο καιρός ,
σε μια απέραντη στιγμή
στη μέση της νύχτας,
τα μπουκέτα των άστρων
βουρκωμένος θα σου στείλω.
Άκου …
μην μιλάς…
δεν είναι η καρδιά μου αυτή που χτυπά
είναι η ακυβέρνητη καμπάνα
της ευτυχίας μου ,που ταράζει στο παρόν
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Τροποποιημένο
κατοχυρωμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου