Μία παρτίδα σκάκι η πνοή μας...
Αίνιγμα... για γερούς λύτες... το ταξίδι.
Βάζω τα πιόνια στη σειρά κι αρχίζω...
Ασπρόμαυρο καράβι οι αναμνήσεις...
Επιστρέφουν...
Κι όσο τα πιόνια, χάνονται, ένα – ένα...
απ΄ το παιχνίδι της ζωής της ξεχασμένης...
Όσο η κλεψύδρα...
κλωτσά τους κόκκους μας... στην άβυσσο...
Τα μάτια κλείνω, σφιχτά.
Χάνομαι στο βαθύ σκοτάδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου