Οι στίχοι που ζητούν θαλπωρή... Κική Κωνσταντίνου.

Είναι φορές που θέλω να πω τόσα... και φορές που δεν λέω

τίποτα. Ίσως αυτές οι φορές, να είναι οι ίδιες.

Τώρα είναι εδώ.

Μας κοιτούν

Μας παγιδεύουν

Μας προσελκύουν, σε έναν κόσμο, γεμάτο αμφιβολία.

Είναι φορές που ο άλλος εαυτός, με παραμονεύει.

Δεμένες λένε.

Τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές.

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να πω την αλήθεια, όμως κανείς

δεν θα την ακούσει, ούτε ο εαυτός μου.

Κι υπάρχουν κάτι άλλες στιγμές, που θέλω να πω ψέματα -

με την ελπίδα - να κατανοήσουν την αλήθεια μου.

Το λάθος, είναι η υπεκφυγή.

Μα ποιοί είναι αυτοί; Οι κουτοί;

Ποιοί υπάρχουν στο μυαλό μας;

Ποιός βρίσκεται κοντά και ποιός, από τη ζωή μας αποκρύνει;

Μην μου λες ψέματα.

Μην μου δείχνεις την αλήθεια.

Είναι η ώρα, που στίχοι ζητούν θαλπωρή.

Κική Κωνσταντίνου.