Τί θέλουμε άραγε για να νοιώσουμε ευτυχισμένοι... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Στον κόσμο αυτόν που βιαστικά

σβήνει τις μέρες χωρίς στάση

η χρονορόδα γρήγορα κυλάει

σαν του φεγγαριού την χάση.

Γελάει η ψυχή δεν θέλει πολλά

η δύναμη της πατάει την λύπη

σπίτι οικείο της ο κόσμος αυτός

ελπίδα για το αύριο που θ' ανατείλει.

Χτίζετε το μέλλον,μέρα με την ημέρα

γνωρίζοντας της ύπαρξης τον λόγο

και της ανθρώπινης αποστολής

τον ιερό σκοπό,το ανεκτίμητο το δώρο.

Κι έχει κρυμμένη ομορφιά τόση η ζωή

στα τόσο απλά,στο κάθε ένα σου βλέμμα

κοιτάς το πέλαγο ,μια θαλασσογραμμή

ελεύθερη πλεύση, χωρίς μάντρες, χωρίς πλέγμα.

Κι απ' την κορφή του λόφου σαν κοιτάς

κάτω το χωριό σαν ζωγραφιά απλωμένο

σηκώνεις τα χέρια,αγγίζεις νοερά τον ουρανό

χωρίς πυξίδα ταξιδεύεις μαγεμένος.

Μα ποιός μάγος, ποιός νους,ποια χέρια

σμίλεψαν μέσ' τον χρόνο τόση ομορφιά

και μπέρδεψαν παλιά και νέα και μελλοντικά

σε δέσιμο ζωής αρμονικό γουλιά γουλιά!

Κι εκεί μέσ' την σιωπή αλλιώς κοιτάς

κάπου εκεί δύναμη αντλείς και νοιώθεις

ότι περαστικός δεν είσαι σε παράδεισο ζεις

περνάς στην αθανασία να εκτιμάς αν ξέρεις.

Και κατεβαίνεις με φόρα στην ακροθαλασσιά

το κύμα σκάει στα δύο σου πόδια,παιχνιδίζει

τα φύκια χορεύουν στον κυματισμό σαν ξέπλεκα μαλλιά

σκύβεις,τα περιεργάζεσαι και κάποια λόγια

σιγανά τους ψιθυρίζεις.

Δικιά σου ακρογιαλιά,δικός σου και ο ουρανός

και τα βουνά που περπατάς,τα βράχια γύρω

αγριολούλουδα αυτοφυή στο κάθε βήμα σου

μόνα φυτρώνουν,κάθε χρόνο,βλέποντας τα ελπίζω.

Κομμάτι μοναδικό του κόσμου αυτού κι εσύ γεννήθηκες

με θάρρος και με θράσος όπου πρέπει ,ζήσε

το κεφάλι πάνω στους ώμους σου να κοιτάει πάντα ψηλά

τον γρίφο στο"άνω θρώσκω"της ύπαρξης σου λύσε!

Βαρβάρα Κατσιάνου