Μες το αχνό το φως μια σκέψη διαρκώς γυρνάει στο μυαλό μου.
Είναι η γλυκιά μορφή σου που με χαμόγελο
αγγέλου, τα χείλη μου αγγίζει.
Σε ψάχνω στ' όνειρό μου, σε ζητάω, σε βλέπω
στις καρέκλες, στα τραπέζια, να κάθεσαι, να πίνεις, να γελάς,
να κλαις, να υποφέρεις, να ζηλεύεις.
Σε βλέπω στον καθρέφτη να χτενίζεις τις άκρες των μαλλιών σου
με χαρά, σε βλέπω την κιθάρα να κουρδίζεις, η πένα τις
χορδές της να χτυπά, να τραγουδάς και να ουρλιάζεις
μες την πίστα ηδονικά.
Να βρίζεις, να μεθάς και να τρικλίζεις πετώντας μπουκάλια και
σπασμένα γυαλιά. Να παίζουμε στο πάρκο, να πονάμε,
να τραγουδάμε, να κάνουμε σα να 'μαστε παιδιά.
Αγνή κι άδολη ετούτη δω η αγάπη κι ας ματώνει
ώρες ώρες η καρδιά.
Δεν είναι ψέμα ότι λείπεις ανάμεσα σε φίλους σε γνωστούς,
η φρίκη άθελά της με κυκλώνει κι έτσι, χωρίς λόγο, βιαστικά,
να πάω σπίτι μου βιδώνει και στο κρεβάτι μου να κλάψω γοερά.
Σε θέλω, σε ποθώ σαν το λουλούδι, το χέρι σου να νιώθω
να τ' απλώνεις τη σάρκα μου να σφίγγει δυνατά, να γέρνω
το κεφάλι μου στο στήθος, να χάνομαι μαζί σου μακριά.
Μάντυ Τσιπούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου