Το αποτύπωμά σου μοιάζει
μες' τη νύχτα να πονά, να μπερδεύεσαι
στη σκέψη και να βρίσκω εκεί χαρά, οι
διαδρομές μου στο φεγγάρι όνειρα απατηλά!
~~~~~
Να ρεμβάζω παραδείσους
σε στράτες μοναξιάς, να ψάχνω
ηλιαχτίδα και πελάγη αλαργινά, θύμησες
αχνές αντίλαλοι απο μακριά!
~~~~~
Κι αν σινομιλούν οι σκέψεις
και ισορροπεί η καρδιά, κι ανατρέπονται
τα πάντα, και ξεχνιόνται τα παλιά το αγκάθι
έχει μείνει κι η αγκίδα του πονάει βαθιά!
~~~~~
Μου θυμίζεις καλοκαίρια
ξεχασμένα δειλινά, και μια ολόχρυση
γαζία μοναχή σε μια γωνιά, και τα χείλη σου
κεράσια κατακόκκινη φωτιά!
~~~~~
Το ειδωλό σου μ' επισκέπτεται
συχνά, κι όταν γέρνεις στο λαιμό μου
η σιωπή σου μ' απαντά, είναι η θύμηση
που νιώθω και με τυραννά!
~~~~~
Η πρασινογάλαζη ματιά σου
Θύμιζε ακρογιαλιά, και τ' άρωμα απ' το
κορμί σου χτυποκάρδια λησμονιάς, πιώμα
έμοιαζες ονείρου και καημός στα σωθικά!
Νέλλη Κουμεντάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου