Περπατάει στο δρόμο βιαστική.
Θα αργήσει πάλι μα, το λεωφορείο ήταν ασφυκτικά γεμάτο
και με όλα όσα συμβαίνουν,δεν ήθελε να διακινδυνεύσει.
Για την ίδια δεν νοιάζεται,δεν είμαστε όμως μόνοι μας
στον κόσμο, οφείλει να σκέφτεται τους άλλους και να
σέβεται τους φόβους τους.
Ασφυκτιά πίσω από την μάσκα και τα πρέπει που της
επέβαλε αυτός ο αόρατος εχθρός, που κατά πώς φαίνεται,
ήρθε για να μείνει.
Θλιμμένο τοπίο... Κανείς δεν χαίρεται πια το φθινόπωρο
Λιγοστά τα άτομα που συναντά, όλοι της φαίνονται σκυθρωποί.
Άραγε, χαμογελούν; Φοράν κραγιόν οι γυναίκες;
Εστιάζει στα μάτια τους.
Τα μάτια λένε, είναι ο καθρέφτης της ψυχής! Στεναχωριέται,
γιατί αυτό που διαβάζει είναι αγωνία, φόβος, ερωτηματικά...
Πώς γίναμε έτσι;... σκέφτεται...και ανοίγει το βήμα.
Ευτυχώς φτάνει στο σπίτι, τα παιδιά παίζουν, χαμογελούν,
δόξασι κύριε!! Πετά την μάσκα, πλένεται προσεκτικά,
και κλείνει τα χέρια που είχαν ανοίξει για αγκαλιά.
Της το έκλεψαν καί αυτό........
Κίτρινα φύλλα... Στροβιλίζονται μόνα σε άδεια πάρκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου