............
Περιμένω ξανά σε ένα ονειροστασιο,
στο παλαιό σκαρί της περιπέτειας ν'ανέβω,
στης γέννας του απείρου το ανοιχτό θαλάσσιο,
της πελαγίσιας αύρας εαυτό μου να γυρεύω.
...........
Εύνοια στης τύχης των τυχοδιωκτών.
Συνήγορος πριν να γίνω της ζωής,
της αθωότητας της, είχα πεισθεί
κι ότι ερμητικά κόσμε εννοείς,
είν'έπαθλο λατρεμένων εραστών,
ατερμονων εικόνων μίας ροής,
αποφασισμένος να μην βυθισθεί,
παρά τον τρόμο και θύελλας, βοής,
μπρος στην αγωνία των ταξιδιωτών.
...........
πριν έρμαιο τυχαιας μοίρας γίνω,
σε ναυαγούς σχεδία, είχα ταχθεί
να θέλω, μα αδύναμος να δίνω,
λύτρωση σε όσους είχαν απαχθεί.
..............
Σημείο οπου σαπισμενα σκοινιά
ισχνά να δέσουν, γαλήνια στιγμή.
Σαν να'ταν αγεωμετρητα κορμιά,
οχλοβοή, κορμοί που σπάνε, τριγμοι
ίχνη πόνου σε βρεγμενη αγκαλιά,
με αποχωρισμους, θρυψαλα γυαλιά,
νεφελωμάτων τομή, νωπή ρωγμή,
και ας είχανε φουσκώσει τα μυαλά
βέλη στο μπαλόνι του κόσμου, λυγμοι
σωσμενος από μίας χούφτας μαλλιά
Θαυμαστής bon viveur κουρσάρων πυγμή.
.............
Ατενίζοντας πορεία σκαφών πειρατικών
με πανιά ανεμισμενα,
μάρτυρας των καιρών και ταξιδιων ονειρικων,
στιγμές, θύελλες ραπιζουν
την ίδια απελπισία σε τρανων Τιτανικων,
μεγαλεία φημησμενα,
και αέναης κίνησης πνευμάτων διαυγων
διέξοδο να μου χαρίζουν.
Σε τυχαίο προσανατολισμο χωρίς τιμόνι
και στης πλάνης των αστεριών
τους λαμπρούς σχηματισμούς,
στην ξαστερη νύχτα μίας ελπίδας που σιμωνει,
στους δρόμους τ'ουρανου
και στης αμαρτίας πειρασμούς.
...........
Προσδοκία των χαραγμενων φωτεινών σημείων
στο σέλας της νύχτας που στην αγκαλιά του διπλώνει
τις διευκρινιστικες κατεύθυνσεις των αγίων
το αχανές με το όνειρο παράφορα ενώνει
των κουρελιων η δόξα, των αληθινών αμφίων
.............
Μα και στις κατευθύνσεις
που εκόπηκαν εντός μου,
πατημασιές που οδήγησαν
σε χείλος αβύσσου
ας φίλησα τρυφερά το μυστήριο του κόσμου,
τόσα φλύαρα best Sellers
γραφανε<<παραλύσου>>
απορίες του ονείρου,
και σύ να λάμπεις φως μου
..........
Τριζανε τα καταστρώματα,
ροκανιζανε και γελούσαν τσιριχτα
τα ποντίκια στο γύρο,
μια συνεχή ανταρσία υποβοσκε
και σαμποταριζε την ευταξία,
μια συνήθεια γίναν οι καταιγίδες,
οι νύχτες όσο οι χειμώνες,
τα παγόβουνα διογκωμένα εγώ,
αποσπασμένα απ' της ενωτητας
την παγωμένη σύμπραξη,
στοχαζονταν ναυάγια μέχρι να λιώσουν,
αποδεσμεύοντας αρχαία μυστικά
συντηρημενων απολιθωματων,
τον θανάτο ενός προγονικου κόσμου,
μιας παλιάς ελευθερίας που μαρμάρωσε,
έτσι που ήθελες να κραυγασεις μπρος
στων φόβων τους κολλώδεις ιστούς,
στην ταχύτατη περιπλάνηση
σε λιωμενα τοπία της λήθης,
λίγο πριν ανατιναχτουν από μια έκρηξη,
το σαμποτάζ των ασφυκτιουμενων εφιαλτών,
έξαφνα ενθυμούμενων την εθελοντική χειμερία νάρκη,
έτοιμη να εκραγεί μόλις αντιλήφθηκε το θαμμένο όνειρο,
των βραδικαυστων φυτιλιων η σαδιστική επιβράδυνση,
τα πάντα στο άναρχο χάος,
σαν πανικός που διαστέλλεται πρίν αναγνωριστούν
οι στάχτες στις καρδιές που προϋπήρχαν,
στων δισεκτων χρόνων τα ερμάρια,
σαν όμοιες της ισοπέδωσης ανήμπορων ψυχών,
που αδυνατούν ν'αντικρυσουν το μέλλον
και να δραπετεύσουν προς τα μπρος
αφού ήδη στα αμπάρια με κρότο θρυμματίζονται
οι κρυστάλλινες κλεψύδρες.
...........
Περιμένω ξανά σε ένα ονειροστασιο
στης γέννας του απείρου το ανοιχτό θαλάσσιο.*
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου