Εγώ,
που προσπαθώ να βρω διέξοδο
σε αδιέξοδους δρόμους,
έμαθα να συγχωρώ το Απίθανο.
Οι Ερινύες στο μυαλό μου,
καταφθάνουν σαν Ελπίδες, από τα παλιά.
Και γυρεύω, το Ανέφικτο.
Μέσα μου, τα όνειρα.
Γύρω και πάνω μου,
η πραγματικότητα.
Και στριφογυρίζουν σαν σωτήρες
στο ταβάνι, οι Ανάσες μου.
Και μένω να κοιτώ το τίποτα,
που ανιχνεύει έναν αβάσιμο φακό:
Φακό διεκφυγής - των λανθασμένων
αντιδράσεων - στην Αγάπη.
Κλείνω τα αυτιά και τα μάτια μου,
ως ένδειξη διαμαρτυρίας,
μα όλα εκεί.
Όλα εκεί,
εκεί,
να γυρεύουν το Άγνωστο,
να προσμένουν το Δίκιο.
Όλα εκεί,
στον κόσμο της χαμένης Ατλαντίδας,
να θυμίζουν - πως μέσα μου -
η Ατλαντίδα, είναι η Νέα Γυναίκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου