Ετσι θεριεύουν οι κήποι της αθανασίας μου
Ως τα ριζά του όρους των ευχών, αγαπημένη
Εκεί ψηλά, στα αετώματα της μέθεξης
Οπου ρακένδυτη η γύμνια μας χορεύει στη σκηνή
Στο φως παραδομένη
Αγια η θανή, απ' το σπαθί ερώτων λαβωμένη
Πανάρχαιο πάθος
Στο φιλί των αθανάτων
Μοίρα υγρή και ανεξίτηλα γραμμένη
Ετσι θεριεύουν οι κήποι της αθανασίας μου
Ως τα ριζά του όρους των ευχών. ω λατρεμένη
Kι από τα χείλη των ονείρων ,χρόνε άνομε
Που αργά βυθίζω μες στο σώμα της φυγής σου
Στις προσμονές της χάνομαι
Ως την αυγή, γλυκά που υφαίνει
Το έναστρο ποίημα που της γράφω
Για ν'αναστήσω ένα λυγμό της ,που ασθμαίνει
.
Σαν αγνοώ το θάνατο, άφαντος μα δια ζώσης
Και ξαγρυπνώ μέσα στα μάτια της
Μέχρι δειλά να ξημερώσεις
Τακης Φαβιος.
Από την εκδοθείσα ποιητική συλλογή
ΧΡΕΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου