Η περηφάνια σου έσπασε
σε χιλιάδες μικρά κομμάτια
βαμμένα σε χρώματα
μίσους και θλίψης.
Κι έχτισες μ' αυτά τον τοίχο
των πέτρινων χρόνων
πίσω του να κρυφτείς.
Ριγμένος στα γόνατα εκεί,
τη βοήθεια να ζητάς
θεών και δαιμόνων
που ποτέ δε σου έστειλαν
κι ας άκουγες φτερούγες και νύχια
γύρω σου να χτυπούν.
Μέρες κατάρας και λυγμού
έκατσαν πάνω στο τοίχο
κι αγνάντευαν πέρα στη δύση,
με μάτια αναμμένες φωτιές
και φωνές σαν ήχους βροντής.
Χειμώνες και καλοκαίρια
ανάσες κοφτές
και οι ευχές όλες
πιασμένες σε δίχτυα.
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Σκοτεινά Μονοπάτια
(Με πολύ μικρή παραλλαγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου