Θυμάσαι την κλεψύδρα που σου χάρισα σε μια γιορτή της νειότης
σου? Ξένοιαστη παιδούλα φλυαρούσες και σκορπούσες ένα γύρω
χαμόγελα! Δροσάτα χαμόγελα σαν νιόβγαλτα κρινάκια! Τα μάτια
σου γαλάζια διάφανα καθρέφτιζαν πότε τα σύννεφα, πότε τον
Ήλιο, πότε τ' αστέρια! Κι εκείνο τ' άσπρο το φουστανάκι σου,
δεμένο με ροζ κορδέλες στους τρυφερούς σου ώμους,
π' ανέμιζε σαν κατηφόριζες ξεφωνίζοντας τη βουνοπλαγιά
μ' ολάνοιχτα χεράκια ν' αγκαλιάσεις τις ριπές του ανοιξιάτικου
ανέμου! Κύλησε ο χρόνος, κύλησε, η κλεψύδρα σε μια σκοτεινή
γωνιά κρυμμένη, αράχνιασε ξεχασμένη. Μα να που κάποια μέρα
τη ξετρύπωσες, μεγάλη πια με ασπρισμένα τα μαλλιά σου.
Την κοίταξες γεμάτη απορία. Πόσο άδεια απόμεινε το χρόνο να
μετρά! Την έσφιξες στα χέρια σου κι όρμισες χορεύοντας στην
ακρογιαλιά! Θα ζήσω τη Ζωή μου απ' την αρχή.
Την κάθε μέρα μου θα την κάνω να μοιάζει με γιορτή, σκέφτηκες
κι απίθωσες την κλεψύδρα που σου χάρισα στης θάλασσας
την υγρή αγκαλιά! Φύσηξε αεράκι, σήκωσε κύματα και πήρε
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου