Τι να φταίει;... αλεξανδρος μαρινακης.

Όχι, δεν φταίει η καραντίνα

που δεν έχω λιμουζίνα.

Δε μου φταίει κανείς άλλος

αν εγώ είμαι πια μεγάλος…

Δε μου φταίνε οι ρυτίδες,

έχω χάσει τις ελπίδες…

Οι ρυτίδες μας πληρώνουν,

εμπειρίες εξαργυρώνουν!

Τι να φταίει, τι να φταίει;

Που κανείς δε μου το λέει;

Ίσως είναι η δουλειά μου

Να αλλάξω τη ματιά μου,

Να τη στρέψω προς τα μέσα,

Να ξανά βρω τα δικά μου

Που δε πρόσεξα, Κυρά μου...

Φταίει η ίδια μου η φύση,

που μου λέει, έχεις ξοφλήσει

αν, εκεί έχω κολλήσει,

άδικα ψάχνω τη λύση

τώρα, λίγο πριν τη Δύση.

Δε θα κάνω άλλο σάλο,

φταίω εγώ, που 'χω λυγίσει,

δε θα κρίνω κάποιον άλλο,

ένα ευχαριστώ μεγάλο,

οφείλω,

μόνο που έχω ζήσει,

στη ζωή, το δίχως άλλο!

αλεξανδρος μαρινακης.

(Ένας ασήμαντος εξομολογητικός κλαυσίγελος)