Φάσμα... Γιώργος Μανέτας.

Τώρα, που δίχως άνοιξη και σύννεφο να βρέξει,

που σπόρος πια δεν έμεινε κι ουδ’ έμεινε καρπός,

τι μου θωπεύεις που κρατά της κόμης μου την πλέξη;

Δείξε μου χώμα κι εύρωστος αν έμειν' ευανθός.

.

Τώρα που η γη ξεράθηκε και σιώπησεν η φύσις,

που τα πουλιά χαρούμενα δεν κελαηδούνε πια,

τι μου ζητούν τα χείλη σου γλυκά να με φιλήσεις;

Πώς να χαρώ τον έρωτα με πόνο στην καρδιά;

.

Τώρα που τ’ άνθη μάραναν στην άβρεχτην αυλή μου,

που τα μελίσσια ξέμαθαν τις μύριες ευωδιές,

τι μου μιλούν τα μάτια σου και τάζουν στο κορμί μου;

Δε βλέπεις, πώς απόκαμαν τα μύρτα και οι ροδιές;

.

Τώρα που ο ήλιος έσβησε και τ’ άστρα σκοτιστήκαν,

που τα ποτάμια σίγησαν κι εκείνη τους η ορμή,

έρωτα, πώς να σου δοθώ που τ' άπαντα χαθήκαν;

Τι μου θωρείς το φάσμα μου και ψάχνεις γι' αφορμή;

.

.

Γιώργος Ν. Μανέτας