Τα ξεχασμένα φύλλα
τα εγκλώβισε ο χιονιάς
σε μιαν άκρα ησυχία
που τη σπάνε σα γαβγίζουν
σκυλιά απ’ τα μαντριά.
Την ώρα που η ομίχλη
μέσα στην κοιλάδα
στραγγίζει κι άλλα δάκρυα
ο καπνός από τα τζάκια
χορεύει και γελά.
.
Το ρέμα κατεβάζει
μια δρόσο νοσταλγίας
και έρχεται ο ήλιος
και την απορροφά,
ν’ ανοίξεις την ψυχή σου
να νιώσεις τη μαγεία
πιο πέρα απ’ τα βουνά
και παίρνοντας το δρόμο
με του όρθρου την καμπάνα
ξημέρωμα Χριστούγεννα
θα βρεθείς στην εκκλησιά.
.
Την πιο όμορφη την ώρα
που η μνήμη ξεγλιστράει
σκάβεται η πληγή σου
να βγούνε στο προσκήνιο
εκείνα τα Χριστούγεννα
που ανέμιζαν χαρά
κι ας ήταν στερημένα
ήταν παραδεισένια
.
25/12/2020
Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου