Αυτή Είμαι... Άννα Βαρδάκη.

Ναι… αυτή είμαι. Με τα λάθη μου, τα πάθη μου, τα

τσαταλιασμένα νεύρα μου, τις λάθος διαδρομές μου,

τα περίεργα όνειρά μου, τους προβληματισμούς μου,

τις παράλογες γκρίνιες μου, τα ουρλιαχτά μου,

τις ηλίθιες απορίες μου, τα παράφωνα τραγούδια της

φωνής μου, τους γλυκούς, παραπονιάρικους

ψιθύρους της ψυχής μου, τις τσουχτερές

κριτικές μου, τα παράπονά μου…

Ναι, αυτή είμαι ! Που ριζώνω μερόνυχτα σ’ ένα καναπέ,

που βρίζω ασύστολα, που κατρακυλώ σε σκοτεινά

μονοπάτια, που ξαναβγαίνω στο φως της μέρας με

πρησμένα μάτια. Δικές μου οι “πτήσεις” , δικά μου

και τα γκρεμοτσακίσματα. Ναι.

Μα ονειρεύομαι αδιάκοπα, το’ χω κι αυτό το μικρό

κουσουράκι. Από μικρή. Μπορεί να μπογιατίζω τα

σημάδια της αγρύπνιας στο πρόσωπό μου, μα την

ψυχή μου προσπαθώ να μην τη λερώνω. Προσπαθώ.

Ποιός είναι τα’ χα τέλειος; Μισώ τους Τέλειους.

Τους Αψεγάδιαστους. Τους Ατσαλάκωτους.

Τις Φίρμες. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

Με το χρόνο να περνά… συμφιλιώθηκα και με τις

ρυτίδες μου. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δικές μου

είναι και πολύ τις γουστάρω. Ξέρεις τι φοβάμαι

περισσότερο; Τις “πλαστικές” της ψυχής.

Τους “αθεράπευτα” ρομαντικούς, που με φωνή βαθιά

“συμπαντική”, σου ζωγραφίζουν όνειρα, βουτάς

σ’ αυτά κι ύστερα… βρίσκεσαι στο κενό.

Μ’ αρέσουν τα κενά και οι παύσεις, αλλά μόνον

στο Θέατρο. Και κατηγορηματικά ‘Οχι σ’ αυτό της

Ζωής ! Συμπαθώ τους ανθρώπους, μα δεν τους

αγαπώ όλους. Σιχαίνομαι κι Οργίζομαι

με τους Θεατρίνους της Ζωής.

Στους “δρόμους” που περπατώ πια, επιθυμώ

να’ χω συνοδοιπόρους καρδιάς.

Μόνο γι’ αυτούς κρατώ θέση δίπλα μου.

Ναι, αυτή είμαι τελικά. Και σ’ αυτούς που αρέσω,

αρέσω έτσι ακριβώς όπως είμαι. ‘Ετσι Ακριβώς.

Εγωϊστικό, εε;; Μα, εγώ σ’ αγαπώ γι’ αυτό

ακριβώς που είσαι. Δε θέλω να σ’ αλλάξω.

Λατρεύω τις ατέλειες σου.

Εσύ, γιατί θέλεις να μ’ αλλάξεις;;

Άννα Βαρδάκη