Ο κόσμος μας στην θεωρία του χρόνου... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Μισόκλειστα τα μάτια σου
και κάπου ταξιδεύεις
τις σκέψεις αναμοχλεύεις
ψάχνεις στον ουρανό.
Στην λάμψη μιάς αναλαμπής
κλεψύδρα σου αχνογνέφει
μέρες, χρόνια σου κλέβει
αμείλικτος ο χρόνος.
Στο βάθος του ορίζοντα
σου ανοίγονται οι αιθέρες
σκιάσεις και εικόνες
περνούν σαν μέσα σ'όνειρο.
Κάτω από ήλιο λαμπερό
γελάει ανέμελο παιδί
αφού δεν θέλει και πολύ
να νοιώθει ευτυχισμένο.
Σμίγει ουρανός και θάλασσα
στιγμή αγαπημένη
δυο νέοι ερωτευμένοι
στου χρόνου την διαδοχή.
Κάνει τους κύκλους της η γη
και στην περιφορά της
κρεμόμαστ'απ'τον άξονα της
στου κόσμου την εναλλαγή.
Εκεί στην παράλληλη ύπαρξη
του χρόνου και του χώρου
των αιώνων και του κόσμου
χωρίς επιστροφή.
Γυρνάει το ρολόι, μόνο εμπρός
αμείλικτα και βιαστικά
ποτέ δεν κρατάει για δανεικά
δεν έχει γυρισμό.
Και ο κόσμος, σφαίρα που γυρνά
μας έχει επισκέπτες
περαστικούς διαβάτες
στ'αξιοθέατα του.
Κι ενώ διαβαίνουν οι θνητοί
κι αδειάζει η κλεψύδρα ,
δεν πρόλαβα, δεν είδα
του αδηφάγου χρόνου την ροή.
Ένα ανοιγόκλεισμα ματιών...
Βαρβάρα Κατσιάνου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου