Πολύ χρόνο σπατάλησα.
Έψαξα.
Συνάντησα την κατάρα.
Αυτόν τον καταραμένο φόβο
που φωλιάζει παντού.
Αυτόν τον καταραμένο δολοφόνο
της λευτεριάς.
Αυτόν που σαν κουλουριασμένο φίδι
σφίγγει το στομάχι μας
μέχρι να δαγκώσει.
Αυτόν που ρουφάει το νερό
από την γυάλα που ζούμε.
Αυτόν που ζει στην ίδια φυλακή
με τις δικιές μας μοίρες.
Αυτόν που μαζεύει ίχνη στην έρημο
και ανοίγει τάφους.
Τον αγγίζω.
Με πονάει.
Μην προσπαθείτε να μου ξεμπλέξετε
τα χέρια από τον λαιμό του.
Πριν η αυγή ρίξει το βλέμμα
θα ανοίξω ρωγμές
στους τοίχους του.
Αμαλία Κέντρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου