Με άνεμο θαλασσινό, παγκράτια ανθισμένα
πανέμορφους γλάρους να πετούν
με αγέρα και με άπνοια
δανείσου λίγο τα φτερά και πέταξε μια μέρα
πίσω σε χρόνια ξέγνοιαστα
στου νου σε κάποια άκρια ..
Σε μια απλόχωρη αυλή προσγείωσε την μνήμη
σε ακακίες φουντωτές με την φιλόξενη σκιά
με τα λουλουδια τους τα χνουδωτά,
τα ροδομέταξα,την απαλή υφή
στο ανέμελο παιχνίδι των παιδιών
και το κουδούνι που χτυπά.
Τα σύννεφα ανέφελα θυμάμαι πως περνούσαν
δεν σκίαζαν τα όνειρα αυτά έδιναν τον ρυθμό
με ονειροπόλα σχέδια τον νου μας πυρπολούσαν
νέα βλαστάρια που ορίζοντες όλου
του κόσμου είχαν προορισμό.
Μέσα στην τάξη τα θρανία μας,στην έδρα η υδρόγειος
και ο δάσκαλος να μας μυεί στην μάθηση και στο ευ ζειν
στον τοίχο κρεμασμένος ο χάρτης ο παγκόσμιος
βιβλία, πλούτος γνώσεων λάτρεις
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου