Έζησα... Δέσπω Πηλαβάκη.

Φθινόπωρο,

και το θρόισμα των φύλλων

κουβαλά τα φαντάσματα του χθες

να γκρεμίσουν

τη νωχελική ηρεμία του σήμερα.

Ακούω τα βήματα των νεανικών ερώτων

να πλησιάζουν τη βαρειά πατημασιά

του αναπόφευκτου πεπρωμένου.

Μένω ατάραχη.

Και πού να πάω άλλωστε….

Φθινόπωρο,

και οι πρώτες ψιχάλες της βροχής,

μνήμες νωπές

μιας γεμάτης ζωής.

Ευχαριστίες στέλνει η ψυχή στα βιώματα

και καλά και κακά

και φαρμάκια και νέκταρ

μέχρι τελευταία γουλιά

τα απόλαυσα.

Φθινόπωρο,

μιας ζήσης χορτασμένης,

δίχως μιζέρια

δοξάζω το Θεό για όσα με αξίωσε

και ευτυχισμένη,

χωρίς να παρακαλώ

καρτερώ το Χειμώνα.

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ