Γέρνει η μέρα
ομίχλη μέσα στο σπίτι
μνήμη αμείλικτη με τυλίγει
με έλκει όπως το σαράκι το ξύλο
μνήμη αέρινη
τυφλή,γυμνή,πιστή
μορφές και σχήματα
που τόσο πόθησα
τροφή του χτες
καρφί στο σήμερα,
με πιάνει το παράπονο και θυμάμαι
μια επιθυμία ανέκφραστη
έναν έρωτα από χιόνι
ένα σπίτι με κήπο
όνειρα στα σύννεφα
πως θ'αλλάξω τον κόσμο,
όταν φυσάει μέσα μου η μνήμη
δεν της διαβάζω πια παραμύθια
κλείνω τα μάτια
την ποτίζω σιωπή
παίρνω σφουγγάρι και σβήνω
αθωώνοντας τους ατίθασους καιρούς
που διανυκτερεύουν στο σκοτάδι
ωσότου χαράξει άφωνη η νύχτα,
τότε θυμάμαι πως είμαι ακόμα εδώ
παίρνω βαθιές ανάσες
ξεφλουδίζω τις σκιές από τους τοίχους
τινάζω αγέρωχα τη σκουριά από πάνω μου
και επιστρέφω έξω από τα τείχη
λευκή κηλίδα στη ζωή μου.
. . . . . . . . . . . . .
~ Άννα Γεωργαλή ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου