Θέλω να ξέρω τι σου έφταιξα που χρόνια έδινα και
σου πρόσφερα ότι η καρδιά μου λαχταρούσε
Ενώ εσύ με άδειαζες στο δρόμο σαν να ήμουν μια
γύφτισσα που για λεφτά και έλεος νομιζες
από σένα καρτερούσα.
Όσο σου πρόσφερα, σου έδινα και σου έδειχνα,
δεν το εκτιμούσες. Τις πραξεις σου κι τα λόγια σου
ποτέ δεν τα πηρες πίσω. Ουτε δεν μετανιωσες
Δεν ήταν αρκετό για σένα. Μέχρι που λύγισα,
στα γόνατα ... κατάντησα σαν μια δουλα στα ξένα.
Σου παρείχα την καρδιά μου και την ψυχή, την
καλύτερη τροφή ... γέννησα και ανάθρεψα
το κάθε σου παιδί χωρίς ένα χάδι, ένα καλό λόγο ...
μια ανθρώπινη αμοιβή.
Ήμουν μια αόρατη, μια καταδικασμένη για πράγματα
που δεν έπραξα και άσχημα πλήρωσα, που ακόμα
πληρώνω βάναυσα μέχρι σήμερα.
Δώρο άδωρο ότι κι αν μου πήρες. Ήταν με το ζόρι.
Δεν έβαζες σκέψη σε αυτό που χάριζες γιατί απλά
για μένα δεν σε ενδιάφερε.
Τι να κάνω τα πλούτη και τα λεφτά σου που τα
είχες όλα στο όνομα σου ... που δεν είχα στην
τσέπη μου μια καραμέλα ούτε για τα σπλάχνα μου
να αγοράσω.
Γλυκιά κουβέντα δεν άκουσα από τα δικά σου χείλη.
Μόνο φωνές και κατηγόρια για την κακή μου τύχη.
Ευτυχώς μια μέρα ξύπνησα ... από τα ισόβια δεσμά σου
ελευθερώθηκα. Πήρα την πρώτη αναπνοή μου,
την ανάσα μου κι πήρα πίσω την ζωή μου.
Το δώρο το άδωρο, το ατύλιχτο, το καταραμένο,
με τόκο σου το ξεχρεωσα όλα τα χρόνια που εισέπραξα.
Χάραξα, κι το δρόμο μου ε πήρα ...
Παρολα αυτά σε αποχαιρέτησα. Σε άφησα στο κόσμο σου
να ζεις μες στο σκοτάδι, με την δική σου τύφλα.
Maro Patrianakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου