Αδειάζοντας την όραση
στη φλέβα τ'ουρανού
Μέσα μου κοκκινίζουν
τα σύνορα του κόσμου.
Διαμελισμένες σάρκες ταξιδιών
πάνω στο χάρτη της επιθυμίας
Κι ο νόστος των χειλιών
της πρώτης εφηβείας,
Διάττοντας στεναγμός.
Τέμνομαι από συνιστώσες
ηδονικών συνευρέσεων
Και παραλλήλους Ερινύων
Αρχομανής ο χρόνος
Πετάει όλα τα υπάρχοντα μου
στη σιωπή.
Να πνιγούν στο σύμβολο
στην ποιητική ματαίωση
Εκείνα που πονούν
να φωσφορίζουν τη νύχτα
Θεατρικοί διάλογοι ονείρων,
για ένα ρόλο
Ελαιογραφίες θαυμάτων
Από δαγκωμένες φράουλες
Της λαχτάρας που σού'χα.
Στη μήτρα,που στιβάχτηκαν
τα μελλούμενα
Το μεταξωτό ασπρόρουχο
της λύπης
Στον κολπικό σου καταράχτη,
να ξεπλύνω.
Να γεννάω φως,να τίκτεις σκοτάδι.
Κι έναν ακόμη θάνατο να προσδοκώ
Πριν πω την τελευταία λέξη.
Να γεννάω το άπειρο,
να τίκτεις το ελάχιστο.
Ενα λιπόθυμο κενό,
να μας περιβάλει φωνασκώντας.
Να είμαστε πάντα
μια αοριστία εμφραγμάτων
Στη στηθάγχη του χρόνου
---------------------------------------------------------------
Δύσκολο ποίημα μου,όμως το αγαπώ ιδιαίτερα
Από την εκδοθείσα ποιητική συλλογή
ΧΡΕΟΦΕΙΕΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου