Στην Απεραντοσύνη σου Χάνομαι... Αθηνά Παππά.

Της νύχτας πέπλο απλώνεται

όταν γλυκοβραδιάζει,

ακτίνα απ' του ήλιου φως

σιγοκαταλαγιάζει.

Τ'αστέρι μες την λάμψη του

ουράνια να στολίζει,

η απεραντοσύνη ατελείωτη

αρώματα γεμίζει.

Το φεγγάρι μες τον ουρανό γαλήνια ταξιδεύει,

εκθαμβωτική η ομορφιά

ο ήλιος το ζηλεύει,

η νύχτα αραβωνιάζεται το όνειρο της μέρας,

της Άνοιξης μοσχοβολιά σκορπάει ο αέρας .

Γλάροι σηκώνουν τα φτερά,

το κύμα τους φλερτάρει,

ο Ήλιος αποχαιρετά φιλώντας το φεγγάρι.

Η θάλασσα κι ο έρωτας δεν ξέρεις που σε βγάζει,

τη μια ταξιδεύεις στα ανοιχτά,

το κύμα σε τρομάζει.

Κι εγώ ονειροπόλων χάνομαι κοντά στο ακρογιάλι,

στο βλέμμα της το θαλασσί

και η πνοή της χάδι,

ενα τραγούδι ερωτικό

η πλάση γύρω ψάλλει

τα χρόνια νιότης κι ομορφιάς αναζητώ και πάλι !

Αθηνά Παππά.