Το Κρεββάτι Του Πόνου... Maro Patrianakos.

Βρίσκομαι σε ένα πονεμένο κρεββάτι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο

που μένω εδώ κι καιρό. Είμαι ενενήντα ετών.

Όπως γερνώ το κεφάλι μου μια σκιά γνωστή βλέπω να μπαίνει

μέσα. Με πιάνει το παράπονο κι σαν μια χαλασμένη βρύση,

αργά στάζουν τα δάκρυα στα ζαρωμένα μάγουλα μου.

Συνειδητοποιώ πως είναι το παιδί μου που έχω χρόνια να το δω.

Με πλησιάζει τρομαγμένο κοντά μου με αργό ρυθμό κι μου λέει

με τρεμούλιασμα, ήρθα μάνα να σε επισκεφτώ.

Συγκινημένοι οι δυο κατάματα του λέω, τι ζητάς από μένα τώρα

που είναι αργά ... τόσα χρόνια πεταγμένη σε μια γωνιά;

Κι να έσφαλα σε κάτι, μου έκλεινες την πόρτα έστω να σου

δώσω μια μητρική αγκαλιά, να κάνω την μικρότερη ...

να σου ζητήσω συγνώμη εγώ.

Τι να σε κάνω τώρα έστω μετανιωμένος η από ενοχή.

Μπορώ να συγχωρήσω αλλά αδύνατο να ξεχάσω τέτοια πληγή.

Καλό είναι να φύγεις παιδί μου να γυρίσεις στα δικά σου

τα παιδιά, κι σου εύχομαι ολόψυχα να μην περάσεις ποτέ

τον γολγοθά μου. Αυτή είναι η ευχή μου από μια γυναίκα

που σε γέννησε αλλά ποτέ δεν σε χάρηκε που ΜΑΝΑ

για του κόσμου τα μάτια λέγεται.

Maro Patrianakos