Μεταίχμιο... Ιωάννα Αθανασιάδου.

Κυματιστό αεράκι στο καλοκαίρι που φεύγει,

η αμμουδιά μπαίνει στις κάμαρες

με τη θάλασσα στις φωτογραφίες,

γλάροι πετούν στα όνειρα,

κι ένα μικρό σπουργίτι το φθινόπωρο.

Κατάρτια με λάβαρα και σημαίες αδράχνουν τον ήλιο,

καμπάνες φτιαγμένες από βότσαλα

κουδουνίζουν κρεμασμένες στα σύννεφα.

Οι αχινοί, μαύρες τελείες στον Αύγουστο που επιμένει.

Γοργόνες κρατούν εικονίσματα στα ξωκλήσια,

τα σταυρουδάκια χρυσά στον λαιμό των κοριτσιών,

οι ώρες, ασημένια φύλλα πεσμένα στο πέλαγος.

Ονειρεμένο το τραγούδι της θάλασσας,

πέφτουν βουτηχτάδες στα νερά

να βρουν το μεγάλο κοχύλι με τα μυστικά του ωκεανού,

σαν υποψία ο Σεπτέμβρης γκριζάρει τα μαλλιά των καπετάνιων,

κι έτοιμα να σαλπάρουν τα καράβια για ταξίδια μακρινά.

Το ποτήρι της αλμύρας γεμάτο φως κι αέρηδες,

αργοσβήνει το θέρος στις ακρογιαλιές,

κι η Παναγιά μεσοπέλαγα κρατά πλεούμενα αμέριμνα

και πουλιά ταξιδιάρικα σ’ ολοπόρφυρους ουρανούς.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδόσεις Βεργίνα.