Φθινόπωρινες μέρες... Carpediem Roza.

Ο δροσερός αέρας χτυπάει το πρόσωπο μου , μου αρέσει τοσο

το αγγιγμα του ο τροπος που γεμίζει την ψυχή μου...

Περπατάω στους δρόμους γεμάτοι κίτρινα φύλλα ,

τι όμορφη εικόνα , τα ματια μου δεν σταματουν

να θαυμαζουν τα χρώματα ...

Κάθησμενη στο παγκάκι ταξιδεύω μεσα σε αυτή την ομορφιά,

κλείνω τα μάτια και ο νους μου σε φέρνει κοντά μου ...

Σε νιώθω δίπλα μου να μου κρατάς το χέρι ...

Δεν μιλάμε,

δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα γιατί εσύ ήδη με ξέρεις ,

με ξέρεις καλά πριν ακομα με γνωρίσεις ...

Η ψυχή μου σε φώναξε και σε έφερε κοντά μου ...

Κάθε σου βλέμμα, κάθε άγγιγμα σου , βαλσαμο στις πληγές μου

Γιατρεύουν την κάθε πληγή που έχει αφήσει τις ουλές

στην ψυχή μου ,και μένω εκεί με κλειστά μάτια , νιώθω

ότι ξαναγεννιεμαι ξανά από τις στάχτες μου,

κι είναι το άγγιγμα σου γι αυτό το αποτελεσμα ...

Σε ικετευω μην τρομάζεις με τόσες ουλές και φύγεις

μακριά μου, μείνε εδώ δίπλα μου και κρατάμου το χέρι,

σε περίμενα χρόνια να φανείς ...

Κι υστερα ενιωσα ενα αγγιγμα στον ομο , ηταν ενα παιδι

που ζητουσε την μπαλα του που πηγε και τρύπωσε

κατω απ τα ποδια μου ...

Ανοίγω τα μάτια, βλέπω γύρω παιδακια να παίζουν χαρουμενα

χαμογελω και λεω , η ζωη ειναι ωραια οσο υπαρχουν

ευτυχισμένα παιδια , και συνεχίζω το δρόμο μου ...

Carpediem Roza