Όταν χορεύει η ψυχή... Πετρούλα Σιόγκα.

Λένε ότι η ζεϊμπεκιά είναι αντρικός χορός...

Για μένα είναι μια έκφραση της ψυχής

πάνω στους στεναγμούς της!

Σε πόθους που δεν εκπληρώθηκαν

ή σε εκείνους που δεν κράτησαν σε διάρκεια.

Σε λόγια που ήθελαν να εκφραστούν

μέσα από την καρδιά,

αλλά μείναν σφραγισμένα.

Σε ένα βάσανο της ψυχής....

Σε ένα όνειρο, που θα ήθελες να βρεθείς.

Είναι μια ελευθερία του σώματος,

που γράφει στη γη, πετώντας σε δικούς

του ουρανούς, αόρατους

για τους θεατές που έτυχαν να βρίσκονται εκεί.

Για ένα χειροκρότημα, από εκείνους

που ο ήχος του σίγουρα τους αγγίζει

και η μουσική, τους ταξιδεύει

και τους ωθεί στη δική τους χορογραφία.

Γιατί όλοι έχουμε ανάγκη από την

απελευθέρωσης της έντασης,

που ενσαρκώνεται μέσα από δύο χέρια

απλωμένα σαν φτερά, ζητώντας εξιλέωση!

Τα δυο πόδια που παραμένουν στη Γη,

γράφουν το καημό με την ανθρώπινη μορφή,

μεταμορφώνοντας τον σε Θείο δώρο.

Σαν τους αγγέλους που επικοινωνούν

με το θεό, ζεις εκείνη τη στιγμή!

Νιώθεις ελεύθερος μέσα σε λίγα βήματα,

αρωματισμένα από τον πόνο

και τον σεβντά που σε έχει κυκλώσει...

Πετρούλα Σιόγκα

"ROSI"