Γδύνεσαι από τις αστραπές του κορμιού σου
κι αυτές απλώνονται στα μάτια μου
ξεχειλίζοντας πόθων ιάματα
μαινάδα εσύ των ονείρων
ακουμπάνε τους συλλογισμούς μου
βογκάει το σκοτάδι
χρυσώνοντας τις ρωγμές του φεγγαριού
στο στήθος σου κουρνιάζουν πουλιά
δεμένα με κορδόνια ποιημάτων
υμνώντας τον έρωτα
ριπές οργασμών εισχωρούν
στα έγκατα των δισταγμών
οι εκκενώσεις ηλεκτρισμένων επιθυμιών
δρομολογούν την εμβέλεια των στιγμών
το σπέρμα μου εύφλεκτο αγγίζει τα σπλάχνα σου
ασελγείς φθόγγοι αγγίζουν
τους καταρράκτες των χρωμάτων
που ξεπηδούν από σπασμούς λαγνείας
© Copyright Δημήτρης Παπαλιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου