Στεγνή Ψυχή... Χάρης Παπασαββας.

Στον χορό της άνοιξης

αδέσποτες σφαίρες συνοδεύουν

το βαλς των λουλουδιών

μαυρίζοντας τα φτερά των κύκνων,

σύννεφα μοχθηρά από καπνούς

και στάχτες τυλίγονται στο διάδημα

του χαμόγελου των παιδιών.

Όταν στεγνώνει η ψυχή μου

σε ξερό κλαδί πικροδάφνης ,

δεν έχω άλλη επιλογή,

ν’ ανάψω τ’ άστρα θέλω

και ας έχει μολυβένια συννεφιά,

καπνούς πολέμου και νεκρά παιδιά.

Στις στάχτες πόνου κοιμάσαι

ω πλουτοδότειρα Ειρήνη ,

έσβησε η φλόγα σου απ’ τα ματάκια

των τρυφερών παιδιών μας,

καθώς η άνοιξη σαν μέλισσα

βομβίζει στην απλωμένη

μοναξιά του κουβαριού των αισθήσεων.

Ναυαγός στο μελάνι μου

με κουπί την πένα,ξεβρασμένος

μακριά από φάρους μυωπικούς

στη σιωπηλή δίνη των λέξεων

με αρνημένο φως,

μοιράζομαι τον αντίξοο χρόνο

που διεμβολίζει την ελεημοσύνη της ειρήνης.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ