Η ώρα η πραγματικά δική μου είναι εκείνη που οι Άγγελοι
ακόμη ξεκουράζονται πριν ξεκινήσει περίπολος
για τη σωτηρία των αθώων …
Είναι η στιγμή που τα πετούμενα του Ουρανού έχουν
αποτραβηχτεί στις φωλιές τους, πριν βγουν σεργιάνι
τα Δαιμόνια …είναι η ώρα που οι πεταλούδες έχουν ήδη
κρυφτεί κάτω από τα νυχτολούλουδα, ενώ ο Κέρβερος
ακόμη χουζουρεύει στην αγκαλιά του κύρη του …
Η δική μου ώρα είναι όταν το δικό σου φως παραδίνεται
στο δικό μου σκοτάδι …όταν η χαρά της δημιουργίας
μαραίνεται …οι φωνές των παιδιών σιωπούν …
το τραγούδι της θάλασσας αγριεύει …
ο αέρας γεμίζει μουγκρητά θεριών και σκοτεινές απειλές …
Ελεύθερη μπορώ τότε να βγάλω το ξένο ρούχο που μου φόρεσαν
να ντυθώ στ΄αγαπημένα μαύρα και να θρηνήσω έτσι όπως μόνο
εγώ ξέρω την αγάπη μου …
Θυμωμένη αφαιρώ το χαρούμενο προσωπείο με της βροχής
τ΄απόνερα και αφήνω την οργή και τον πόνο να πλάσουν
το πρόσωπο το γερασμένο … Εκείνη την ώρα δεν είμαι
αναγκασμένη να είμαι κόρη κανενός, μάνα ή σύντροφος
…εκείνη τη μαύρη ώρα είμαι μονάχα η Μάγισσα
που τόλμησες ν΄αγγίξεις …
Είναι η ώρα που οι Δαίμονες με προσκυνάνε και οι κατάρες
στριφογυρίζουν γύρω μου σαν αλογόμυγες
…η ώρα που η δύναμη μου επιστρέφει …που η μαγεία
καρπώνεται το απόλυτο σκοτάδι, που τα δάκρυα
γεμίζουν αίμα …που οι φωνές μεταμορφώνονται
σε κραυγές απελπισίας …που τα θύματα κρύβονται
φοβισμένα από τους θύτες …που η ψυχή σου
κινδυνεύει από τη δική μου …
Καταραμένη ώρα ….η ώρα που έχω τη δύναμη να σκοτώσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου