Γράμμα από τον παράδεισο... Γιώργος Τσιβελέκος.

Αφιερωμένο σ' έναν άγγελο,

με την ευχή κανένας

να μην ξαναρωτήσει κανέναν

τι ομάδα είναι,

γιατί το είμαι, είσαι, είναι φανατίζει.

Γιατί το είμαι, είσαι, είναι διαχωρίζει.

Γιατί το είμαι, είσαι, είναι σκοτώνει

και πονάει πολύ...

Γιατί κανείς μπορεί να είναι ό,τι θέλει

ή να μην είναι τίποτα.

Μπορεί να είναι ό,τι θέλει,

εκτός από αφαιρετής ζωών,

γιατί τότε δεν αφήνει στον άλλον

την ελευθερία να είναι ό,τι θέλει

και δε σέβεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης

και το πανανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή...

Αγαπητοί άνθρωποι,

Μη νομίζετε πως είναι όλα ρόδινα στον παράδεισο.

Βασικά, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, είναι.

Καταρχάς, δεν υπάρχει καθόλου σκοτάδι.

Μονίμως ένα λυκαυγές τυλίγει τις ψυχές μας.

Αυτό, σε συνδυασμό με την τάξη που επικρατεί,

όχι εξαιτίας κάποιων νόμων ή κανόνων,

αλλά χάρις στην αγάπη και τον σεβασμό,

πλημμυρίζει τις ψυχές μας γαλήνη...

Σε τόσο μεγάλο βαθμό, δεν την ένιωσα ποτέ στη ζωή...

Θα μου πείτε, ζωή κάνω και τώρα,

αλλά εννοώ τη ζωή που γνωρίζετε εσείς.

Τη ζωή που έκανα κι εγώ μέχρι πριν λίγο,

αγνοώντας την ύπαρξη της τωρινής...

Λοιπόν, για να συντομεύω,

γιατί δεν πρέπει να ξεχνάω

ότι εκεί κάτω ο χρόνος είναι περιορισμένος

ήδη από μόνος του,

πόσο μάλλον που τον περιορίζετε κι εσείς οι ίδιοι

ή σας τον περιορίζουν άλλοι,

όπως εμένα,

υπάρχει κάτι κι εδώ που δεν αφήνει τη δυστυχία να εξαλειφθεί...

Ξέρετε τι είναι;

Δεν είναι οι αναμνήσεις του τέλους...

Αυτές ξεχνιούνται αμέσως με το ταξίδι στο τόσο φως,

όπως εξαφανίζονται εντελώς

οι σκιές και τα σκοτάδια

όταν το φως είναι διάχυτο...

Όχι, αυτά τα γκρίζα σύννεφα είναι

που παίζουν μεγεθυμένα στιγμές των ανθρώπων...

Δυστυχώς, τις πιο πολλές φορές

παίζουν κακές στιγμές, πολύ κακές και άδικες,

σαν τη δική μου...

Γεμάτες μίσος κι έχθρα αδικαιολόγητη κι ανούσια.

Και πολύ θάνατο...

Μας στεναχωρεί εδώ, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας,

γιατί πολύ απλά δεν έχουμε

και βλέπουμε με τις ψυχές μας.

Δεν μπορούμε να κλείσουμε τις ψυχές μας λοιπόν.

Αφού, να φανταστείτε, το λυκαυγές

τότε γίνεται λυκόφως...

Σαν να ετοιμάζεται να νυχτώσει κι εδώ,

ενώ είναι αδύνατον,

καθώς μας λένε οι υπόλοιποι άγγελοι,

οι οποίοι βρίσκονται εδώ καιρό,

και ο Θεός.

Μα πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο πολλά τα γκρίζα

και τόσο λίγα τα λευκά σύννεφα;

Παρόλο που λένε έτσι,

μπορεί όντως να μη σκοτεινιάσει,

αλλά εγώ φοβάμαι ότι θα έρθει καταιγίδα.

Καταιγίδα στον παράδεισο...

Πού ακούστηκε;

Ο Θεός...

Γυρίζει την πλάτη του κάθε φορά που δε βλέπει αγάπη,

για να μη δούμε που κλαίει...

Εγώ είδα, όμως, προχθές το ασημένιο του δάκρυ

να στάζει στο καταπράσινο χορτάρι...

Μας εκμυστηρεύεται πως νιώθει

πως απέτυχε ως Θεός,

κι εμείς τον παρηγορούμε

διαβεβαιώνοντάς τον πως υπάρχει αγάπη,

πως εμείς είχαμε αγάπη στη ζωή μας

και ελπίζουμε πως δώσαμε...

Δεν καταφέρνουμε να τον πείσουμε,

γιατί στα σύννεφά του βλέπει άλλα...

Τότε απομακρύνεται,

φωνάζει τον Υιό του

και τα λένε οι δυο τους με τις ώρες...

Δεν ακούμε τι λένε...

Εγώ, όμως, πιστεύω πως τον ετοιμάζει να ξανακατέβει στη γη...

Μέχρι τότε, εγώ είπα να χρησιμοποιήσω,

ή μάλλον να αξιοποιήσω,

το μόνο μέσον επικοινωνίας που υπάρχει

μεταξύ θείων και ανθρώπων

και να σας στείλω αυτό εδώ το γράμμα

που μάλλον μπορείτε να το ονομάσετε και ποίημα.

Και ποιος ξέρει;

Μπορεί, τελικά, να μη χρειαστεί να ξαναστείλει

ο Θεός τον Χριστό στη γη.

Και ποιος ξέρει;

Μπορεί να ελαττωθούν τα γκρίζα σύννεφα,

και, γιατί όχι, να εξαφανιστούν τελείως...

Να μείνουν μόνο τα λευκά

και ξαπλωμένοι στο χορτάρι να λέμε:

«Κοίτα, αυτό το σύννεφο παίζει αγκαλιά!»

«Δες εκείνο! Παίζει φιλί!»

«Κοίτα εκεί! Παίζει κίνηση βοηθείας!»

«Κι εκείνο παίζει πράξη αλληλεγγύης... Τι ωραία!»,

όπως δείχναμε τα λευκά σύννεφα

στη ζωή που μας στερήθηκε

και λέγαμε τα σχήματά τους,

και να χαμογελάνε οι ψυχές μας...

Νομίζω το αξίζουμε μετά θάνατον...

Με εκτίμηση (ακόμα),

Άλκης

~Γ.Τ.~