Λύτρωση... Μαρία Μπούλη.

Ξαφνιασμένες γλιστρούν οι σκιές

κυνηγημένες από βιαστικές ριπές αγάπης

που έφερε ο άνεμος

και η φθινοπωρινή βροχή.

Μουσκέψανε οι δρόμοι,

ξεπλύθηκε η Ψυχή

απ’ τους μύριους φόβους της.

Λικνίστηκαν τα όνειρα στη βρεφική τους κούνια

ναρκωμένα από τη μέθη άλικου κρασιού.

Γιγάντωσαν οι χτύποι της καρδιάς,

άνοιξαν διάπλατα τα χέρια

ν’ αγκαλιάσουν το γλυκόβραδο

που σέρνεται στα σοκάκια της γειτονιάς.

Μύρωσε η νύχτα από άρωμα γιασεμιού

φερμένο από μέρη ξωτικά.

Κι εγώ ξεχύθηκα στους δρόμους

τσαλαβουτώντας στα λασπόνερα,

αναζητώντας στα μάτια των περαστικών,

να βρω τα κομμάτια

της κατακερματισμένης Ψυχής μου.

Λύτρωση θα ήταν η ένωση;

Λύτρωση θα ήταν το συνταίριασμα;

Λύτρωση θα ήταν η συμπαντική αγάπη;

Πώς να το ξέρω…

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

ΒΡΟΧΗ ΠΕΡΣΕΙΔΩΝ 2018