Για άλλο λιμάνι σάλπαρα,
Ξανά καημός με δέρνει.
Στάνιαρε το βαρέλι του μυαλού,
Ώρα να το γεμίσω, με άδειες σκέψεις,
Ρίξε το βλέμμα, πασ το γκρίζο του ουρανού,
Να ταξιδέψει... Και στα χείλη χίλιες λέξεις.
Αυτές τραγούδι που έκανες με όλες τις νότες,
Άυλός.... Ο αγέρας που φυσά μέσα απ τα στάχυα τα χρυσά ,
Απ' την καυτή του έρωτα ανάσα,
Τα δυό κορμιά μας, σαν μυρωδάτα γιασεμιά.
Τότε στο βράχο που κυλιόμασταν σαν πέτρες,
Σε καταρράκτη φουσκωμένου ποταμιού.
Μπόρεσα πια να αδειάσω το μυαλό μου,
Σβήσαν τα φώτα που φωτίζαν τη μορφή σου,
Έφυγα μόνος για να βρω το ριζικό μου
Μα ο ιδρώτας μου έχει μείνει στο κορμί σου.
Τώρα αγναντεύω στον ορίζοντα στο βάθος
Στερνό φανάρι, να μου γνέφει σαν κοπέλα,
Τέρμα στην πρύμη κρεμασμένος από τα ρέλια.
Πέτρος Παπάζογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου