Τα Όρια... Χρήστος Κουκουσούρης.

Γέμισε το σακούλι της το κόκκινο στο στήθος

με όση αγάπη είναι αρκετή να την φυλάει για σένα

μην τύχει και στον γυρισμό τη βρεις, πως πληγωμένη

απ’ τα πολλά ταξίδια σου στους δρόμους της απώλειας.

Εδώ είναι σε περίμενε, μα πρέπει να ριζώσεις

με το κορφολογήματα, που μέλισσα δεν είσαι,

έχει για πειραματισμό τέτοιες καρδιές χιλιάδες

και έχουν όρια οι αντοχές κι η υπομονή ένα τέλος.

Καλά που ‘ν’ τα ταξίδια και, στάζουν ευδαιμονία

η σκέψη στην επιστροφή, λιμάνι ν’ απαγκιάσεις

και δεν σου πέρασε απ’ το νου πως σκούριασε η δέστρα

κι ο κάβος που περίμενε, ξερός πια κι έχει σπάσει.

Τόση αγάπη χάθηκε, φθάρθηκε από το χρόνο

κλεισμένη, ανεπίδοτη, σε πορφυρό ένα σάκο

ούτε στιγμή δεν μέτρησες, αυτής που πίσω μένει

ούτε στιγμή δεν ρώτησες πόσο ακόμα αντέχει.

Αν πήγαινες για πόλεμο να στέρξεις στην πατρίδα

αν για ταξίδι της ζωής στις φάμπρικες στα ξένα,

είχε και πλέρια υπομονή κι αγάπη δίχως όρια,

μα εσύ καημένε αλώνιζες στου κόσμου τα μπορντέλα.

Χρήστος Κουκουσούρης.