Βγήκα στον ήλιο... Δημήτρης Καλλιμάνης.

Βγήκα στον ήλιο

με το κορμί λευτερωμένο στον άνεμο

κι η "Συμφωνία της Άνοιξης"

άρχισε να σφυρηλατεί

με φρέζες λευκές και ζουμπούλια ερωτόπνοοα,

με λεβάντα θαλασσινή

με μανουσάκια του δειλινού

και βιολέτα του βελούδου

τα μάτια και τα ρουθούνια μου.

Λούστηκα στον χείμαρρο

από τα βραχοπούλια

που μου δίδαξαν κρυφογκρεμνού αναπνοή

με τα υγρά φτερά τους,

φτερά που μου πιτσίλισαν

δροσόσταλα του πετροθύμαρου...

Σ' αγάπησα στου οράματος την λευτεριά

σαν έστησαν οι Αμαδρυάδες τους χορούς

μέσα στο δάσος,

μέσα στους κύκλους της βελανιδιάς,

στο βήμα ενός χορού ασημοφυλλοφόρετου,

που ένωνε την Νύμφη

με ποταμόχνουδο νερό πλατανοκαλπασμού,

διάστικτου χρυσοπορφυροκέντητα άστρα...

΄Ετσι το τραγούδησε ο Σάτυρος με το σουραύλι του

κι ο ποιητής με την κιθάρα...

Σ' αγάπησα και κυριεύθηκα φως,

σ' ακούμπησα και λευτέρωσα χείλη,

σε θέλησα και πρώτη μπήκες στην "Αργώ"

να στρατέψουμε, ν' ανακαλύψουμε, να πάρουμε

το Δέρας το Χρυσόμαλλο...

Έκθαμβος κέντησα το κορμί σου θαυμασμό,

τη λάμψη σου αφιέρωση

και στην ανάσα σου ένα χάδι με φιλιά...

(Ποίηση, φωτογραφία Δημήτρης Καλλιμάνης).