Εσύ που μοσχοβόλαγε
λουλούδια η καρδιά σου
κι ο πλάστης σε μύρανε
με τ' άγιο το νερό
Εσύ που αστερόσκονη
έλουζε τα μαλλιά σου
κι ο κόρφος σου ευωδίαζε
κρίνο βασιλικό
Ηλιόγερμα το βλέμμα σου
καμίνι η αγκαλιά σου
που μέσα της καιγόμουν
με πόθο ερωτικό
Πως είναι δυνατόν
Αλάβαστρος το δέρμα
το στόμα το γλυκό
φίλντισι τα χεράκια σου
φεγγάρι μου χλωμό
Το λυγερό σου το κορμί
θωρούσαν οι νέοι
και κρύφο αναστέναζαν
με αναφυλλητό
Στης ηδονής τα κύματα
βούλιαζαν οι έρμοι
και το φυλάγαν μέσα τους
καημό τους μυστικό
Πως είναι δυνατόν
Η καταιγίδα όταν ξεσπά
στο διάβα της σαρώνει
κι αντάρα πέφτει στα βουνά
φωτιά κι αστροπελέκι
και ρίχνει κάτω τα δεντριά
και τα ποτάμια αφρίζουν
και τα πουλάκια κρώζοντας
αφήνουν της φωλιές
και σε κορφές απάτητες
τρέχουνε να κρυφτούν
Έτσι κι εσέ πανώρια μου
αγγελικά πλασμένη
σε πλάνεψε ο ουρανός
σε ζήλεψε η κτίση
κι ήλθε βαρύ θανατικό
μέσ' το δικό μας σπίτι
Πως είναι δυνατόν
Δεν με χωρά αυτή η γη
δεν θέλω πια τη ζήση
Έφυγες αστέρι μου
κι ο κόσμος έχει σβήσει
Όμορφη κόρη τορνευτή
στο χώμα κοιμωμένη
ο Άδης σε πόθησε
μονάκριβο μου ταίρι
κι έσταξε στα χείλη σου
Πολυξένη Οικονόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου