Τρις εις θάνατον... Κατερίνα Πήττα.

Άστεγο το αύριο των ανθρώπων.

Χαμένες ψυχές τριγυρνούν

στις λεωφόρους της φτώχειας.

Αυτοσαρκάζονται οι νύχτες

στης αγρύπνιας την αναρρίχηση.

Αναχωρήσεις μετρούν οι προσμονές.

Συνωστισμός από σφαγιασμενες ελπίδες

στην εμπατή της σελήνης.

Ολόρθ' η θάλασσα ωρύεται.

Την αλήθεια βαπτίσαμε ψέμα.

Οι ηνίοχοι αμόλησαν τα γκέμια.

Σταυρώνουμε νυχθημερόν

την Αγάπη των Αιώνων.

Τα νέα παραμένουν ίδια.

Δεν υπάρχουν νέα.

Σα να σταμάτησ' ο χρόνος των ανθρώπων.

Φόβος, Θάνατος

Θάνατος φόβος.

Απολεσθείσα αφή.

Ανύπαρκτη επαφή.

Αφήσαμε την ύλη να νικήσει τον αιθέρα

κι απ' τους καθρέφτες ξεπροβάλλουν

οι χαμένες μας αξιοπρέπειες,

να μας κοιτούν με περιφρόνηση και οίκτο.

Κι ένας απείθαρχος ήλιος επιμένει ακόμη,

το Μάρτη να φοράει στο χέρι, κόκκινη κλωστή

και τον Απρίλη ν' ανασταίνει το ΦΩΣ!

Κι ήρθαν ξανά τα χελιδόνια.

Και τα παιδιά γελούν ακόμα.

Μάθε λοιπόν, ότι το γέλιο των παιδιών θα μας δικάσει.

Τρις εις θάνατον...

Κι εμείς νεκροί,

με της ντροπής τον οβολό στο στόμα,

θα γυρεύουμε απεγνωσμένα

να νοικιάσουμ' στην κόλαση ένα δώμα.

Εμείς, οι κατά τ' άλλα πλασμένοι...κατ' εικόνα!

Κατερίνα Πήττα

08/04/2022