Σέρνω τα βήματα και στέκομαι γιατί η κουβέρτα θυμωμένη
με διώχνει …έχει ανάγκη και αυτή να πάρει τις ανάσες της
να ξεκουραστεί, να ζεσταθεί από του ήλιου το χάδι …
Παραδομένη στην κόρη της απελπισίας ανοίγω το παραθύρι
και επιτρέπω στον πονηρό αγέρα να μ΄αγγίξει …πείθω τον
εαυτό μου πως είμαι ζωντανή και αφήνομαι …αναζητώ τη
μυρωδιά σου όπως πάντα …οι αγέρηδες όμως σταμάτησαν
να την ταξιδεύουν …
Συνεχίζω να στέκομαι σαν στήλη άλατος μετά από πυρηνική
καταστροφή ενώ όλα γύρω μου χορεύουν με μια διαολεμένη
χαρά που δεν κατανοώ …
Στήσαν γλέντι στην αυλή μας χωρίς να με ρωτήσουν …
τ΄ανθισμένα παρτέρια φόρεσαν τα πλουμιστά, τα φτερά
καλέσαν ορχήστρα και βιολιά και ο γέρο Πλάτανος δεν
σταματά να μου χαμογελά …
Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει …θέλω να βυθιστώ ξανά
στον λήθαργό μου …στον μικρό θάνατο του ονείρου
μέχρι να σταματήσει να πονά η καρδιά
μα κάνουν τόση φασαρία που θυμώνω …
Τα γέλια και οι φωνές με τραβάνε έξω …στο μικρό πανηγύρι
που γιορτάζει τη ζωή …
Ξένη μεταξύ αγαπημένων φίλων …κι όμως …μια απίστευτα
τρυφερή αύρα μ΄αγκαλιάζει σχεδόν σαν και σένα …
Ο γέρο Πλάτωνας μου κλείνει το μάτι και ασυναίσθητα τον
πλησιάζω …
‘Είναι η ευχή που άφησε η ζωή σε κάθε πληγωμένη καρδιά …
είναι η ευχή που άφησαν οι εραστές λίγο
πριν τη γέννηση της αυγής …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου