Θάλασσα ανταριασμένη... Πετρούλα Σιόγκα.

Αυτή τη στιγμή με νιώθω θάλασσα

ανταριασμένη, ξεσηκώνοντας

κύματα αφρισμένα και αχαλίνωτα,

μεθυσμένα από ένα

ανεμοστρόβιλο σκέψεων

που δεν έχουν που να ακουμπήσουν.

Ανάκατα ολόκληρος βυθός από

την δύναμη του ανέμου

που θέλησε να πετάξει ότι

δεν του ανήκει στη στεριά,

για να το δει ο ήλιος..

Να το στεγνώσει και να το λιώσει

σαν να μην υπήρξε ποτέ..

Μα πως να γίνει αυτό που είναι

κομμάτια της συλλογής μου;

Πώς να αρνηθώ την ύπαρξη μου;

Πώς να επιτρέψω να ξεριζωθούν

συναισθήματα χαραγμένα στο βυθό

της ψυχής;

Απλά τα είχα κλεισμένα,

στο σεντούκι φυλαγμένα...

Γιατί τώρα αυτό;

Τι έφερε στη θύμηση μου το άνοιγμα του;

Θάλασσα μου..

Καθρέφτη του ουράνιου θόλου μου!

Τι είδες;

Και πως να ημερέψω

την άτακτη φυγή σου προς τα βράχια;

Τι μένος να καταστρέψεις ότι στέκεται ακλόνητο;

Μεταμορφώσου σε χάδι απαλό να δουν

την ομορφιά σου και όχι σε αγριεμένο άλογο

που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί

να ξεφύγει από την ίδια του την ύπαρξη!

Πετρούλα Σιόγκα

"ROSI"